Allah kalplerimizi bir eylesin
Bir arkadaşımızın, hüsn-ü zan üzere Mehmet Ali Şengül ve Abdullah Aymaz’a yazdığı şiirleri nazarlarınıza arz ediyorum:
Mehmet Ali Şengül’ün Aziz Hatırasına
Bir ışık doğardı her sabah vakti,
Secdeye varmadan dinmezdi kalbi.
Kur’an’la yoğrulmuş her bir sözü,
Hak yolun neferi, sadık bir kalbi.
Minberde gür sesi yankı olurdu,
Hakkı haykırırken zulüm dururdu.
Bir ömür adanmış dava uğruna,
Söz değil, eylemdi, hep o doğruydu.
Ne malda gözü vardı, ne de makamda,
Sadece Allah derdi, kalırdı daim safda.
Geceler şahidiydi gözyaşının,
Riyâsız kulluğun, tertemiz aşkın.
Dostlukta vefalı, sözde emindi,
Gönüller ekerdi, asla çelindi.
Bir elinde kitap, bir elinde dua,
Yürürdü ümmete, her daim dua.
Artık minberde yok, ama sesin baki,
Kaldı geride tertemiz bir hakîkat akî.
Ne mülk ne şan peşinde bir ömür sürdü,
Rabbine kavuştu, vuslatla güldü.
Ey gerçek imam, ey güzel hafız,
Ruhun şâd olsun, ömrünle yazdın bir naz!
Geride bıraktın iz, bir yâdigâr gibi,
Seni unutmayanlar var, bir ömür gibi..
NECDET İÇEL / 07.08.2025
"BİR GÖNÜL ADAMI: ABDULLAH AYMAZ’A"
–Risâle’nin nefesiyle yoğrulan bir ömür–
Bir ömür geçti tefekkürle, zikr ile,
Yazdı kalemini aşkın harfleriyle.
Risâle’nin nuruyla aydınlanırken,
Sustu nefis, konuştu kalb derinlikle.
Sırtında zamanın yükü, gamı vardı,
Lâkin yüzünde tebessüm eksik kaldı.
Gönlünü serdi rıza yoluna serin,
Mevlâ’ya döküldü söz, satır ve derin.
Altın harflerle yazılmış bir hikâye,
Her satırda ihlâs, her hecede diye.
Sükûtun konuştuğu çağda o sustu,
Ama sustuğu söz, kalplerde doğdu.
Gönüller yapmaya geldi o eren,
Ne bir kin, ne öfke, ne de garez ben.
Zikrin göğsünde yakıldı meşalesi,
Dillerde değil, kalpteydi derviş sesi.
Altıncısıydı belki sessiz yiğitlerin,
Meşverette, gayrette hep önlerin.
Sözü az, hizmeti çoktu hep onun,
Yıkmak değil, kurmaktı hep yârun yönü.
Gülen Hoca’nın en sessiz sırdaşı,
Kırmadan konuşan, nurdan bakışı.
Altmış yıl bir davaya sadakatle,
Geçti ömür, Allah’a emanetle.
Şimdi kim bilir hangi sabah vaktinde,
Zikirle dolu hangi seher fikrinde,
Bir dua yükselir ki Arş’a değer,
“Rabbim kabul et bu hâlis gönüller.”
