Hasretine Alışamadık

Hasretine Alışamadık

                                                        
Güz rüzgarları ile aramızdan ayrılalı tam bir yıl oldu.
Koca bir yıl. 
O bizim Kutup Yıldızımızdı.
Okumak için köyden şehre geldiğimizde ülkemizde neler olup bittiğini tam olarak anlamasak da karanlığa kandil yakan yüce ruhları yakından takip ediyorduk.  Bediüzzamanlar, Süleyman Hilmi Tunahanlar, Mehmet Zahit Kotkular ve daha niceleri... Füsûnlu ışıklar gibi en karanlık gecelerin bağrından fışkıran bu aydınlık insanlar, akıp giden yıllar içinde yeniden doğuşun ihtişamlı destanını o sessiz çığlıkları ile yazmaya çalışmışlardı. Sıradağlar gibi her zaman tipiye, borana meydan okuyan bu fecir süvarileri, sürekli karla buzla savaşmış ve her mevsim meyve vermenin sırrını keşfederek şartlar ne olursa olsun hep gül yetiştirme gayreti içinde olmuşlardı.  
Necip Fazıl, Hekimoğlu İsmail, Şule Yüksel Şenler gibi idealist insanlar kitaplarla, konferanslarla karanlıklara ışık yakmaya çalışıyorlardı. 
Ama o günlerde en gür ses İzmir taraflarından geliyordu.
O ses, asrın Kutup Yıldızı Fethullah Gülen Hocaefendi’nin sesiydi. 
O ses susalı tam bir yıl oldu.
Koca bir yıl.
İnsanlığın ilk dönemlerinde yolcular; vahşi dağlarda, ıssız yollarda, tenha çöllerde, derin vadilerde güzergâhı kaybetmemek için gökyüzüne bakarlarmış. Gemiciler, uçsuz bucaksız denizlerde ve okyanuslarda fırtınanın çıktığı, denizin köpük köpük öfkelendiği, bardaktan boşanırcasına yağan yağmurların insana düşman gibi