[Şerif Ali Tekalan] Yağmurun getirdikleri

Yürüyüş yapmak üzere dışarı çıktım. Hafiften yağmur çiseliyordu. Herhalde bu yağmur ya kesilir, ya da bu şekilde devam eder diye yürüyüşüme devam ettim. Yağmur gittikçe şiddetlendi, yürümeye yine devam ettim. Bir noktadan itibaren o kadar şiddetlendi ki, yürüyüş artık mümkün değildi. Bir evin önündeki ağacın altına gittim. Biraz ilerideki bir evin kapısının girişinde de genç bir insan, yağmur yağışını seyrediyordu. Beni ağacın altında yağmurdan korunurken görünce,eliyle yanına davet etti. Önce el işaretiyle teşekkür ettim. Yağmurun hızı artınca arkadaşın yanına gittim. Evin girişi olduğundan yağmurdan korunmuş olduk. 

Kendimi tanıttım, o da dedelerinin Ortadoğu'dan geldiğini, kendisinin burada doğduğunu,üniversiteyi burada bitirdiğini, bir işyerinde çalıştığını söyledi. Benim Türkiye'den olduğumu öğrenince,akrabalarından birinin bir Türk kızı ile evli olduğunu ve onu telefonla arayıp benimle tanıştıracağını söyledi. Aradı ve telefonu bana verdi. Bu bayan, Türkiye'de üniversiteyi bitirmiş, sonra buraya gelip doktorasını yapmış.Bir Amerikalı ile evlenmiş ve iki çocuğu varmış.Bir işyerinde çalışıyormuş.Ben de kendimi tanıttım. Sonra görüşürüz diyerek telefonu kapattık.O arkadaşa da teşekkür ettim. Yağmur da hafifleyince geri dönmeye başladım. Yolda kendi kendime, ‘’belki de ben sadece bunlarla tanışmak için buraya kadar geldim. Evet ıslandım, tabii ki her şeyin bir bedeli var, demek ki bu tanışmanın bedeli de ıslanmakmış’’ diye düşündüm.Demek ki yağmur,sadece otları yeşertmiyormuş, insanın düşüncelerini de yeşertiyormuş.

 Eve gelince,bu bayanın bana verdiği telefonuna mesaj gönderdim, teşekkür ettim, adresimi ve mailimi yazdım. O da hemen bana mesaj attı, gelip sizleri ziyaret etmek isterim diye. Ben  de ne zaman istersiniz dedim, bir gün kararlaştırdık, öğle yemeğine davet ettim. Arkadaşlarımızla da tanıştıracağımı yazdı