Yoldayız; başlıyoruz

Yol, insanoğlunun kaderidir. Ruhlar aleminden başlar yolculuğumuz ve Hz. Adem’den bu yana herkes yolu idrak eder. Kimi iniş ve yokuşlarla, kimi varlık ve yoklukla yol alır; fakat her yolun sonunda bir menzil, bir durak ve bir vuslat vardır. Biz de yoldayız; yolculuğun sıkıntılarına rağmen kalbimizi ümitle diri tutan şey, yolun sahibinin bize göz kulak olduğuna olan inancımızdır.

Çıktık dikenli yollara ve söz verdik Allah’a: dönmeyeceğiz. Hep bir yoldan bahsederiz: Hayat yolu, çocukluk-gençlik yolu, iş-aş yolu… Aslında hayat, zaman denizinde bir yolculuktan ibaret. Ne tam başlangıcını biliyoruz ne de bitişini. Ömrümüz sadece bir ağacın gölgesinde kısa bir soluklanma kadar. Kimi bu sürede bir tohum bile toprağa düşüremez, kiminin ise dalları meyvelerle sarkar. Yine de yol çoğu zaman sıkıntı, ızdırap ve acıyla özdeşleşir.

Bağ bozuk, bağban yaslı, güllere hazan azap;
Yaz günü yaprakları solduran hicran azap.
Düşmanlar düşman tamam, ona bir şey diyemem;
Can azap, cânan azap, her günkü yâran azap.
Yıllar var YOLLARDAYIZ, mesafeler amansız,
Yol âsi, hedef uzak, bel veren zaman azap...(F.Gülen)

Yoldaki herkes bilir ki, iman eden ve hakikatin müdafii olmayı seçen insan için rahat koltuklar, konforlu duraklar yoktur. Ve yine bilir ki yol zor ve meşakkatli olsa da sonunda kavuşmanın tadını artırır.

Yolun karanlık dehlizlerinde, “Ben kulumun zannı üzereyim” müjdesi bize kandil olur. O’nun (cc) bizi yalnız bırakmayacağına inanırız. Bazen kardeşlerimiz birer ışık gibi parlar, bazen de kendi içimizde saklı duran gizli bir ışığı keşfederiz. Biz bu kez daha çok yolda buluştuğumuz dostların ışığına çevirdik yüzümüzü. Ne ışıltılı simalar ne yürekli insanlar gördük. 

Bu yolda mallarına el konulan, işinden atılan, tenkile maruz kalan ve hicrete mecbur bırakılan insanlar… Ölümle burun buruna gelen yavrular, anneler-babalar... Yolda biraz yorulsalar da asla yol yorgunu olmayan babayiğit muhacirler. Onları Talea’l Be