' Çağlayan sadece bir dergi değildir '

Ebû Süfyân ve askerleri, Uhud’da elde ettikleri geçici üstünlükten sonra savaşa daha fazla devam etmeyi göze alamayıp Mekke’ye doğru hareket etmişti. Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ve güzide ashabı müşriklerin kesin olarak dönüş yoluna girdiklerinden emin olunca cumartesi akşamından itibaren yaralarını sarmak için evlerine çekilmişti. Pazar sabahı Hz. Bilâl’in ezanıyla birlikte Mescid-i Nebevî’ye yeniden toplanmışlardı.  

Mekkeliler, geri dönmeye başlamıştı; ancak yolda giderken kanaatlerini değiştirip yeniden Medine’ye saldırmayı düşünebilirlerdi. Bu durum, Efendimiz`i (sallallahu aleyhi ve sellem) düşündürüyordu. Bu arada, Allah Resûlü’nün (sallallahu aleyhi ve sellem) yanına Abdullah İbn Amr İbn Avf gelmiş ve Kureyş ordusunun, endişe edilen hususlarla ilgili haberlerini getirmişti. Gerçekten de Kureyş, Melel denilen yere geldiğinde aralarında bir durum değerlendirmesi yapmış ve elleri boş olarak geri dönmenin yanlış olduğunu, yeniden Medine’ye saldırarak Müslümanları kökten temizlemek gerektiğini konuşur olmuştu. Onlara göre Mekke’ye dönerken ne ellerinde bir ganimet ne de köle ve cariye bulunuyordu. Savaşmışlardı ama ellerinde, bu savaşı kazandıklarını ifade eden herhangi bir unsur da yoktu. “Savaşı biz kazandık.” deseler bile bunu ispat edebilecekleri hiçbir şey yoktu ellerinde.

 

Safvân İbn Ümeyye gibi bazıları ise şunları şöylüyordu:

– Ey kavmim! Sakın bunu denemeyin! Şu anda onlar, her zamankinden daha fazla öfkeliler ve ben, Uhud’da bulunmayanları da yanlarına alarak üzerimize geleceklerinden korkuyorum. En iyisi mi siz, elde ettiğinizle yetinip hemen geri dönün. Çünkü ben, yeniden onlara saldırdığınızda bu hâlinizi de kaybedeceğinizden korkuyorum!

Hz. Abdullah’tan bunları dinleyen Efendimiz, yanına çağırdığı Hz. Ebû Bekir ve Hz. Ömer’le önce mes