[Fikret Kaplan yazdı] Ana için sonu yok ızdırabın!

İnsanoğlu yaratıldığı günden beri ne kadar ağır imtihanlara, dert ve kederlere maruz kalmışsa onların hepsinden daha fazla ızdırap yüklenen bir gönül yaratmış Yüce Allah… 

Kur’ân, nasıl ki Mekke şehrine “Ümmü’l-Kurâ” yani “Beldelerin, şehirlerin anası” (En’âm sûresi, 6/92; Şûrâ Sûresi, 42/7) diyorsa…

Ve gönüllerin kıblesi olan Kâbe’ye de ‘Ümmü’l-Büyût’ yani ‘Evlerin Anası’ deniliyorsa… toplumun kalbine de ‘Anne’ denmiş…    

Şefkat ve merhamet kahramanı anne... 

Cenâb-ı Hakk’ın Rahmâniyet ve Rahîmiyet’ine mazhariyetin ifadesi… 

Tarih boyunca bir ney gibi hep inlemiş anne..

Gözleri buğulu, nemli ve her zaman ocaklar gibi yanmış…

Fakat ne kadar çok olursa olsun elemi, kederi… 

Şekva etmemiş, yıkılıp kalmamış dertler karşısında,

Bir Eyüb sabrı, bir Yakup ve Yusuf (as) tavrıyla göğüslemiş en olmazları… 

Ama onda ızdırap bitmiyor, acılar dinmek bilmiyor… 

Özellikle de bu felaket asrında… mazlumiyet ve mağduriyetler döneminde anneler başka devirlerle kıyaslanamayacak zulümlere maruz kaldılar…ve hala kalıyorlar.  

“Şefkat kahramanı” bu nadide gönüller her mazlumun elemini kat kat daha fazlasıyla yaşıyor, çekiyor ve inliyor.

İşte yakın zamanda şahit olduğumuz Ahmet’in annesi… 

Ahmet acılar içinde hastalıkla pençeleşirken annesi o pençelerin arasında bin kat daha fazla parçalandı… masum evladı bir inlerken o anne on, yüz inledi… 

Ve Ahmet mağduriyetler içinde bir melek olarak