Afv ve Mağfiret ayında Lütf-u İlâhîye mazhariyet

Nasıl ki insanın, kapısına gelen kıymetli bir misafiri hürmetle karşılayıp muhabbetle buyur etmesi, onu ağırlayacağı mekânı temizlemesi, sofrasını cömertce donatıp misafirine izzet ü ikramda bulunması misafirperverliğinin şanındandır –ki bu gelen misafir, konuk olduğu evde gösterilen ilgi nisbetinde kese kese (külçe külçe) altınlar ve daha başka süpriz hediyeler bıraksa ve bu hediyeler de insanın koca bir ömürde gece gündüz çalışarak elde edemeyeceği ölçüde kıymetli olsa, o misafir nasıl baş üstünde tutulur, hürmetle ikramda bulunulur, en küçük bir eksiklik olmaması için bambaşka bir hassasiyet gösterilir, aynen öyle de; bir mü’min, senede bir ay boyunca gönül kapısına teşrif eden on bir ayın sultanını hürmetle karşılar, iç mekânını (kalbini) maddî ve manevî kirlerden arındırır; gönül sofrasını Mâide-i Kur'an (Kur’an sofrası) ile süsler, donatır ve lâyıkı vechile hürmet ve ta’zim gösterirse, yaptığı her amelin ecrü sevabı binlerle, on binlerle, belki yüz binlerle çarpılır; böylece elde edilecek ihsan-ı İlâhî, insanı bir ömürde ulaşamayacağı 

hayırlara, lütuflara, derecelere nail ederek kalbin zümrüt tepelerine yükselmesine vesile olabilir.

Evet, ramazan ayını sadece yemeyi, içmeyi belli bir süre terk etme olarak değerlendirmek eksik ve yanlış bir değerlendirme olur. Zira oruç, başta mideye olmak üzere mide ile birlikte göze, dile, kulağa, ele, ayağa, nefse, düşüncelere ve hattâ hayallere dahi hâkim olabilmektir. Oruç, o zaman hakiki manada oruç olur. Aksi taktirde yani sadece yeme içmeyi terk ile yetinilirse, perhizden ya da Budizm ve başka bâtıl dinlerde de olan 

açlık (oruç) ibadetinden bir farkı olmayabilir.

Oruçta, insanın yeme içmeyi terk edip mide ile beraber sair azalarını da kontrol altına alarak nefsini terbiye ederek Allah'a (celle celâlüh) yakınlık kesbetmeyi esas almas