"Allah öyle bir Allah'tır ki..."

Annemin dayısının oğlu bir Asım dayım vardı. Yaşı annemden küçüktü ama ilk okulu beraber okumuşlar. Okulda bir şey olsa, o suçlu kabul edilse, annem ileri atılıp “Onun yerine, beni dövün; onun annesi yok!..” dermiş. Onun için validemi çok ziyaret eder ve abla diyerek saygı gösterirdi. Bir gün “Allah, öyle bir Allah’tır ki,” diye başladı ve zamanında kendisine kötülük yapanların kapısına nasıl geldiklerini, kendisinden neler dilendiklerini bir bir anlattı.

Biz Kur’an Kursu talebesi iken  “Allahçım!.  Allahçım!.” diye diye dolaşan yaşlı bir adam vardı. Bir gün “Ölemiyorum bir türlü!.”  diye bir söz söyledi… Meğer adamın gençliğinden kalma haksızlıklar, zulümleri varmış…

Yaman dedem, babası Molla Abdullah Birinci Cihan Savaşı'nda şehit olunca yetim kalmış… Maalesef o seferberlik sırasında, devlet gücü boşluğunda bazı çeteler halka baskı yapıp soygunculuk yapınca; cinayetler, işretler ve ahlaksızlıklar da icra etmeye başlamışlar. Bir gece iki katlı evlerinin penceresinden bir bahçe içinde bunları ve başlarındaki yüzü uzunca yarık çetebaşını görmüş. Daha sonra savaşlar bitip hayat normale dönünce bu katilin hiç ceza görmeden pazarlarda dolaştığını görmüş!..  “Bu dünya hiç âdil değil, niye cezasını çekmiyor, diye düşünüyormuş  hep…” Seneler sonra karlı bir kış gecesinde köpeğimizin sesiyle uyandım. Bir o yana, bir bu yana havlayarak koşturuyordum. Merakla gittim, baktım yüzünün derin yarasıyla o çetebaşı!..  Evlatları da evden kovmuşlar. Bizim köye gelmiş. Bizim mahallenin köy dışında kalıyormuş. Gece çıkmış, yolunu kaybetmiş, oradan oraya dolaşıyormuş. Bir ara “Ölemiyorum… Ölsem de kurtulsam!..”  demiş. Allah süründürüyormuş, hem de en feci şekilde…