ARTIK DİNLEN TURNA KUŞUM

“Zulmettiğiniz insanların çocukları sabah akşam hepinize beddua ediyorlar. 
Öğretim üyesi sizden olmayabilir. Ne var bunda? Size çok karşı da olabilir. Siz bu ülkenin sahibi misiniz? Zillullah-ı fil alem misiniz? Kendinizi Allah’ın yeryüzündeki gölgesi mi sayıyorsunuz?  Nizam’ül - Mülk müsünüz? Nesiniz siz, milletin ekmeği ile bu kadar oynuyorsunuz?  Bir an için onların hepsini suçlu kabul etsek bile onların çoluk çocuklarının ne suçu var? Onları rızıksız, nâna muhtaç bir hâle nasıl getirirsiniz? Evinizde nasıl uyuyorsunuz? Çocuğunuza nasıl sarılıyorsunuz?”
 Meclis kürsüsünden zalim iktidarın suratına suratına söylenen bu sözlerin sahibi Sırrı Süreyya yok artık.
Güneşi görünce küçülen gölgelere gün doğdu.
Korkusuzdu.
Onurluydu.
Dik duruşluydu.
Sevimliydi.
Babayiğitti.
Mağrurdu, mahzundu.
Derin Anadolu'nun çığlığıydı.
Herkes sevdi onun sesini.
1971 muhtırasında Hocaefendi, hapishanede birlikte kaldığı solcu gençleri anlatırken; “Bir gün çok sevdikleri İbrahim ve Nedim adında iki kardeşin öldürüldüğü haberini aldılar” diyor, “Hepsi ağlamaya başladı. İçlerinde baygınlık geçirenler bile oldu. Bir ara koğuşa gelen gardiyanı: “Git başımızdan!" diyerek kovdular.
Gerilim gittikçe arttı.
Nedim’in sağ yakalandığı haberini alınca rahat bir nefes aldılar.
Birkaç gün sonra koğuşa getirildi Nedim.
Ayaklarının altını ustura ile yararak tuz basmışlar, topuk kemiğini çıkarmışlar ama yine de konuşturamamışlar.
Onun koridorda sekerek yürümesi, benim yüreğimi kanatıyordu. Ayağının altı lime lime idi, aylarca öyle topallayarak y