Ashab-ı Uhdud'dan Ashab-ı Meriç'e Lanetliler!

Aradan çağlar geçse de insan aynı insan olduğu için, geçmişte yaşanan pekçok acı olay, asırlar sonra da aynı ya da benzeriyle yaşanabilmektedir. Değişen yegâne olgu, sadece zaman, coğrafya ve isimler olmaktadır. İşte bu tekerrür eden elem verici olaylardan biri de, geçmişte yaşanmış Ashâb-ı Uhdûd kıssasının benzerinin, günümüzde yeniden sahnelenmesidir. 

Kur’ân’da müstakil bir Sûre’de, adı geçen bu şer şebekesi, “Ashâb-ı Uhdûd” olarak isimlendirilmiştir. Söz konusu şirzime-i kalîle (azınlık şer topluluğu), inananları inançlarından döndürmek için, içi ateş dolu hendeklere diri diri atmak suretiyle hunharca yakan kimselerdir. İnsanlıktan çıkmış bu iki ayaklı canavarlar, masumları sadece ateşe diri diri atmakla kalmamış, aynı zamanda yaptıkları bu lânetlenecek zulmü, büyük bir keyif içerisinde seyretmişlerdir. Yapılan bu çirkef iş, Yüce Yaratıcı katında o denli büyük bir cinayet olarak kabul edilmiştir ki, konunun haber verildiği Sûre’de, ilgili âyetlerin baş tarafında üç şey üzerine yemin edildikten sonra, vurgulu bir şekilde bu zalimler la’netlenmiştir. Zira bu mevzubahis şer şebekesi, işledikleri bu kötü fiille, lâneti çoktan hak etmişlerdir.

Bu elim tarihi olay Kur’ân’da şöyle dile getirilirler: “Burçlarla süslü göğe! Geleceği vaad olunan kıyamet gününe! Şahid ile meşhûda kasem ederim ki; tıpkı kahrolası Ashab-ı uhdud’un, o tutuşturulmuş ateşle dolu hendeği hazırlayanların mel’un oldukları gibi... Hani onlar ateşin başında oturur, müminlere yaptıklarını acımasızca seyrederlerdi. Onların müminlere bu işkenceyi yapmalarının tek sebebi, müminlerin, göklerin ve yerin tek hâkimi, azîz ve hamîd (mutlak galip ve bütün övgülere lâyık) olan Allah’a iman etmeleri idi. Allah her şeye şahittir. Mümin erkeklere ve mümin kadınlara işkence edip de, sonra tövbe etmeyenler var ya, İşte onlara cehen