'Basiret Kör İse Göz Gerçekleri Göremez'

Ölümle sona erecek bir hayat yaşıyoruz. Buna rağmen insan, kendini emniyete alabilmek, ayrılmak istemediği dünyâda daha fazla kalabilmek, konforlu rahat bir hayâta kavuşabilmek için her türlü çâreyi düşünebiliyor. 

    

Halbûki insanın ideali, ömrünün uzun olmasından daha ziyâde, yedi veren başak gibi, ömrünü âhiret hayâtı hakkında en verimli hâle getirmek olmalıdır. Onun için mü’min dâvâsının derdiyle yanmalı, ihlâs, vefâ, sadâkat ve adanmışlık ruhuyla örnek bir mü’min olabilme gayreti içinde bulunmalıdır.  

     

İnsan, şakası olmayan ciddi bir âleme süratle gittiği halde, mutlakâ gitmek zorunda kaldığı ebedler âlemi için hazırlık yapmayı çoğu zaman ihmâl edebiliyor.  Böylesine dönüşü olmayan bir yolun yolcusu olarak, ölümsüz ve ebedî âleme doğru gittiğinin, çoğu zaman farkına varamıyor. 

      

İnsanın dünyâya geliş gâyesi; -fizikî ve ruhî yapısı, duygu ve düşünceleri, antika değeri taşıyan mükemmel iç ve dış organlarıyla- herşeyi emrimize musahhar kılan  Rabbül âlemin olan Allah’ı hoşnut etmek ve ebedî hayâtı kazanabilmek içindir.  Zirâ, insan gâyesiyle insandır, idealiyle büyüktür.

      

Bir gün, dünyâ ile ilgili herşey ölümle sona erecek ve neticede insan kabire yalnız girecektir. Buna rağmen dünya câzibesi, insanı çoğu zaman esir almakta, gerçek hayâta karşı gözlerini kör, kulaklarını sağır etmektedir. 

        

İnsanlar, bir asker gibi bu dünyâya tâlim ve terbiye görmeye, bir talebe gibi ders çalışmaya ve ilim öğrenmeye gönderildiler. Allah (cc) insanı, akıl ve irâde sâhibi olarak mahlukâtın en şereflisi hâline getirmiş; fakat, irâdesini  elinden almamıştır.

      &