Bayram, Ziyaret ve Basiret

Seksen senelik ömrünün içine hocalıktan vaizliğe, oradan esnaflığa kadar uzanan çizgide hattatlık dahil pek çok hizmeti ve meziyeti sığdırmış olan Hüseyin Tulpar Hocamıza bayram ziyaretine gittik. Hocamızı, Allah için hayatını planlamış, ömrünü hizmet duygusu ve düşüncesi ile örgülemiş bir örnek şahsiyet olarak tanıyor ve biliyoruz. Hisar Vaazı’nda Hocaefendi’nin eski hizmet günlerini yadederken “Hizmet diye yiyor Hizmet diye oturuyor” dediği gibi. Hüseyin Hocam için de Hizmet, onun her şeyi; hayat şekli, yaşam biçimi, ideali hülyası, hatırası... Hizmeti içselleştirmiş insanlar için başka türlüsü olamazdı zaten. Hizmet’in olmadığı yer onlar için ölümdür, kuraklıktır. Yaşamın bitmesi, ocakların sönmesi gibidir.     

Anlaşılan o ki bu bayramda ziyaretçilerine çay, çerez hazırlar gibi Kuran’dan bazı ayetleri de hazır etmiş Hocam. Selamlarımızı verip bayramlaşma faslını geçtikten sonra Suat Yıldırım Hoca’nın mealini verdiği Kuran-ı Kerim’i eline alarak; “Yusuf Suresi” dedi “Yusuf Suresi’nin 108. ayetini size okuyayım. Sizden önce gelen misafirlere de bu ayeti okuyup üzerinde konuştuk.” Kur’an’ı önüne koydu, sayfalarını çevirerek ilgili yeri bulduktan sonra İman ve Kuran hizmeti deyip bu yola revan olanlara mesaj olsun diye Yusuf Suresi’nin 108. ayetini okumaya başladı:  “De ki: İşte benim yolum budur; basiret üzere Allah'a davet ediyorum. Ben ve bana uyanlar (işte böyleyiz). Ben Allah'ı tesbih ederim ve ben müşriklerden değilim.” (Yusuf, 108)

Bayramın mutluluk ve huzur atmosferinde bu ayet, zihin dünyamızda değişik ve farklı çağrışımlar yaptı. Ayetteki; “(Ya Muhammet) bu benim yolumdur de.” Akabinde ise; “basiret üzerine davet ederim.” Bu iki cümleyi birleştirdiğimizde peygamberimizin yolu; “basiretle Allah’a davet edilen yoldur veya bu yol basiret yoludur” anlamı çıkar. Yani “basiret”, bu yolun lazım -ı gayrı mufarıkıdır; ayrılmaz parçasıdır. O zaman “basire