Bir aileyi böyle paramparça ettiler...

Kardeşim duygusal,  kırılgan, ürkek ve şefkatli bir annedir.  Eşi ise bir yaşındaki oğlu daha fazla büyümeden vatani görevimi yapayım diyecek kadar özverili bir baba.  Kardeşimin eşi askere gittikten sonar daha sık görüşür olmuştuk.  Bir yaşındaki yeğenim hepimizin tek neşesi ve nefesiydi. Pek rahat günlerde değildik. Güzel günlerimizi daha çok anar ve özler olmuştuk.

Koskoca yaz mevsiminde sadece bir gecede yüz binlerce eve ateş düşmüştü. Düşen o ateş şimdi kor halinde daha da büyüyerek yanmaya devam ediyor. Her evde yanan o yangın yetmiyormuş gibi her geçen gün o yangının daha da büyümesi için yangına odun taşınıyor.  Bu kadar sürede neler yaşadık, neler gördük, günlerin bir saatinin senelere nasıl karşılık geldiğini nasıl anlatırım bilmiyorum. Ben bir öğretmenim ama kelimeleri bulmakta,  kavramları anlatmakta hiç bu kadar zorlanmamıştım.

Canım kardeşimle aramızdaki bağın bu kadar kuvvetli olduğunu yaşadıklarımızdan sonra görmüş oldum. Teyzenin anne yarısı olduğununu hepimiz biliyorduk. Ancak “Anne” kelimesinin muhatabı olmak benim için tarif edilemez hissiyatlar içinde kaybolmaktan başka bir şey değildi.

O geceden sonra insanlar ne olduğunu anlamadan, bilmeden akın akın birbirlerini ne için yaptığını bile düşünmeden ihbar ettiler. “Ocu, bucu” kelimelerini birbirlerine yakıştırır oldular. Bu kelimelerden nasibini kardeşim, eşi ve şu an bir buçuk yaşındaki oğlu da aldı.

Bir gün kardeşimin evini, hakkınızda şikayet var diyerek aramaya gelmişler.  Arama sonrasında Türkçe Olimpiyatlarının görüntülerinin bulunduğu bir CD’ye ve 1 dolara el koymuşlar. Hani evinde 1 dolar bulunanların terör örgütü üyesi ilan edildiği günlerde kız kardeşimi gözaltına aldılar.