Bir eleştirel bakış

Dr. Ahmet Kuru’nun birkaç gün önce yayınladığı “Liderler, Prensipler ve Peygamber Örneği” başlıklı makalesini okudum. Daha önce de pek çok makalesini okuduğum Kuru’nun bu yazısında maalesef ilmîlikten, hakkaniyetten ve ahlakîlikten olabildiğince uzak, tamamen Hocaefendi önyargısına bulanmış tuhaf bir tavırla karşılaştım. Yazıyı okuyunca iki ihtimal aklıma geldi: Ya Ahmet Kuru, Hocaefendi’nin kitaplarını, röportajlarını ciddi bir nazarla hiç okumamış ya da Hocaefendi’yi doğru anlayıp analiz etmesine engel olacak derecede ciddi bir iç problemin ve önyargının esiri olmuş!

Batı düşüncesi en çok “maddeci boyutu” yönüyle eleştirilir. Aşk, sevgi ve muhabbet gibi kavramlar batıda öteden beri bilimsel araştırmaların alanı dışında bırakılmıştır. Bilim alabildiğine maddenin içine dalarak, etik, dinî ve metafizik kaygılara ve ilişkilere karşı körelmiş ve tek boyutlu hale gelmiştir. Ahmet Kuru ve benzerlerinin içine düştükleri durum tam da budur! Hiçbir etik, dinî ve metafizik kaygı taşımadan, sanki ahiret yokmuş, yazılanları, konuşulanları Allah görmüyormuş gibi davranıyorlar. Bu durum onları bazen keşfî bilgiyi bir kalemde sıfırlamaya, bazen “gecekondu peygamberlik” gibi cahil cesareti ürünü kavramları kullanmaya kadar götürüyor.

Sayın Kuru yazısına ırkçı siyahi lider Elijah Muhammed’in kendi şehevanî hisleri için Efendimiz’i nasıl istismar ettiği ile başlıyor. Devamında, “bu tipler İslam dünyasında tek örnek değil, pek çok dini lider bunun gibidir” mealindeki ifadelerle sözü Hocaefendi’ye getiriyor.

Hocaefendi’nin Kur’an’daki peygamber kıssalarını bağlamından kopararak anlattığı ve böylece takipçilerini yanılttığı savını ileri sürüyor ama bunu herhangi bir somut veriye dayandırmıyor. Hocaefendi’nin hangi kıssayı, hangi olayla ilintili olarak bağlamından kopuk şekilde anlattığını detaylandırmıyor.

Makaledeki tutarsızlıkları, bilgi fukar