Bir ihanetin öyküsü

Hicret’in 4. senesiydi. Benî Âmir kabilesinin reisi Ebû Berâ’ Âmir bin Mâlik, Efendimiz’i (sallallahu aleyhi ve sellem) ziyaret maksadıyla Medine’ye geldi. Ebû Berâ, samimi bir insandı ve Müslümanlara dost biriydi. Allah Resûlü, kendisini Müslüman olmaya dâvet etti. Ebû Berâ o anda Müslüman olmadı ama İslâmiyet’e duyduğu alâkadan da vazgeçmedi. Peygamber Efendimiz’e: “Yâ Muhammed! Beni dâvet ettiğin din pek güzel, pek şereflidir. Kavmim benim sözümü dinler. Eğer ashabından bazılarını Kur’an ve Sünneti öğretmek üzere bize gönderecek olursan, ümit ederim ki, davetini kabul ederler” dedi.

Resûl-i Kibriya Efendimiz, bugünkü Suudi Arabistan’ı yöneten Suud ailesinin de dedeleri olan Necid halkına pek güvenmiyordu. Ashabına bir hainlik yaparlar endişesini taşıyordu. “Göndereceğim kişiler hakkında Necid halkından korkarım.” diyerek de bu endişesini izhar etti. Ancak Ebû Berâ’ teminat verdi. “Ben himâyeme aldıktan sonra, Necid halkının onlara dokunması hadlerine mi düşmüş?” dedi.

Ebû Berâ’nın sözüne itimad edilir biri olması, Peygamber Efendimiz’in endişesini giderdi. Sonunda, bazı rivayetlere göre yetmiş kişiden oluşan bir irşad heyeti göndermeye karar verdi. Onlardan altısı muhacir, diğerleri ensardandı. Hepsi de o günün entelektüeli kabul edilen Suffa ehli idi. Tamamı hafız ve âlim sahabilerdi. Başlarına Münzir bin Amr tayin edildi. Peygamber Efendimiz, ayrıca Necid halkına ve reislerine verilmek üzere, heyetle birlikte bir de mektup gönderdi.

İrşad ve tebliğ heyeti Bi’r-i Maûna denilen mevkie vardı. Burası Medine’nin doğu tarafına düşüyordu ve bir su kuyusu bulunuyordu. Sahabiler burada biraz dinleneceklerdi. Nebiler Serveri’nin mektubunu Necid kabilesi reisi Âmir bin Tufeyl’e götürmek vazifesini, Haram bin Milhan üzerine aldı. Âmir b. Tufeyl, Efendimiz’e garanti veren Âmir b. Malik’in yeğeniydi. Kibirli, otoriter ve zalim biriydi. O kadar eğitimli bir grubun, kabilesine gelmesind