Bir taziye ziyareti üzerine...

On yıl önceydi. İstanbul’da tanıştım Merhum Salih Gülen’le…

İlk dikkatimi çeken şey, üzerindeki çok sade kıyafetlerdi. 

Fakirane bir hayat yaşadığı her halinden belliydi. İzmir’de çalıştığı matbaada gördüğüm küçük kardeşi Kutbettin Gülen gibi…

Onlar bu dönemin baş mağdurlarından oldular. Kutbettin Gülen hala zindanda, Salih Gülen vefat etti. Gelecek nesiller dönüp bu döneme bakarken neler hissedecekler acaba?

Her birimiz bir şekilde bu sürecin yaşayan şahitleriyiz. Ya da Ahmet Kurucan’ın son yazısında çok güzel ifade ettiği gibi aslında yaşayan ölüleriyiz bir manada… 

Vefat edenlerin, zindandakilerin hüzünleri ve acılarının yüreklerimizde açtığı derin yaralarla…

Bir de yüz binlerce insanın ızdırabını aynı anda kalbinde hisseden Fethullah Gülen Hoceefendi’yi düşünün…

Taziye ziyaretine gittiğim Hocaefendi’ye “Başınız sağolsun” diyemedim… Uzun uzun yüzündeki hüzne baktım sadece....

Hikayesini önümüzdeki günlerde yayınlanacak “Allah Yolunda Bir Ömür” biyografisinde okuyacağınız, 80 yıllık bir hayata sığmayacak bunca acıya, bunca ızdıraba nasıl dayandığını düşündüm.

Ama, kardeşinin vefat haberini aldığı günün sabahında yine talebeleriyle ders halkasındaki yerindeydi, her gün akşam namazı öncesinde misafirleriyle yine toplu dua saatindeydi…

İslam’ın büyük alimlerinin hepsi, tabiri caiz ise, “yaşanmaz bir hayat” yaşamışlar bu dünyada… Fethullah Gülen Hocaefendi, bu ulema mirasını temsil ediyor işte. 

Türkiye’de hiçbir dönemde Hocaefendi’nin aile fertleri bu kadar baskı ve eziyet görmediler. 12 Eylül 1980 ihtilalinden sonra kardeşleri Salih ve Mesih Gülen gözaltına alındılar, işkence gördüler, ama bırakıldılar. Bu gözaltı ve işkencenin hikayesini “Allah Yolunda Bir Ömür” kitabında anlattım.

Hiçbir dönemde