Cebri hicrete gidenler nasıl tutunmalı?

Türkiye’de 15 Temmuz’a kadar da bir zulüm, eziyet vardı ama 15 Temmuz sonra sistematik bir hal aldı, ağırlaştı ve yaygınlaştı. İnsanlar malını, mülkünü, bazıları eşini-evlatlarını Türkiye’de bırakıp ülkesini terk etmek zorunda kaldı. Kimisi zalime yakalanmamak, zulmün kıskacına girmemek için bir “suçlu”, “terörist” gibi denizden, sınırlardan çıkmak zorunda kaldı. Günlerce yol yürüyenler, nehirlerde boğulanlar oldu. Türkiye’deki boğucu-bunaltıcı zulüm ve şeytanlaştırma ortamından kurtulan önce rahat bir nefes aldı. Canını kurtardığına sevindi. Ama bu defa yeni sıkıntılarla mücadele başlayacaktı.

Zira yurt dışında yaşamak, tutunmak, iş kurmak; hatta bir ev kiralamak, banka hesabı açmak bazen ayrı bir zulüm olabiliyordu. Pasaport süresi bitenler, bir yarısı Türkiye’de kalanlar vardı. Türkiye’de kalanlarını düşünmekten psikolojik tedavi görenler az değildi. Yurt dışında yaşananları Türkiye’deki zulümle kıyaslamak mümkün değil ama dışardaki insanlar da büyük imtihanlara muhataplar. Kendisi de yurt dışında henüz “tutunamamış” birisi olarak bazı gözlemlerimi paylaşmak istiyorum.

-Her şeyden önce “mucizevî birşeyler olacak ve biz ülkemize, eski durumumuza döneceğiz ve hayatımıza bıraktığımız yerden devam edeceğiz” düşüncesinden sıyrılmak lazım. Mucizevi bir şey olabilir ama olaylara realist bakarsak bu kısa sürede mümkün görünmüyor. “Döneceğim” düşüncesi geldiğimiz topraklarda tutunmamızı engelliyor; bizi eylemsiz, hareketsiz, bir şey yapamaz kılıyor. Sadece bekleyişte olduğumuz için hazır kaynaklar hızla tükeniyor ve bu durum ayrı bir gerilim oluşturuyor. “Burada tutunmam lazım!” dersek bir arayış, çaba içine girebiliriz. En azından “dönsem bile bir ayağım burada olacak!” demeliyiz.

-Meşgalesizlik, hedefsizlik, eylemsizlik insanı bitirip tüketen bir illet. Küçük-büyük bir iş bulur çalışır, basit de olsa bir yerlerden başlarsak ataletten kurtulabiliriz. Bu