Efendimiz (S.A.S)'in tavrı nasıldı?

Eğer ölen kişinin kalbi çoklarının adaletten sapmasına sebep olan kararmış bir kaya gibi de olsa onun ölümüne sevindiğini dile getirmek, sevenlerini daha da olumsuz bir tavra büründürecektir. 

Halbuki Peygamber Efendimiz’in etrafına tesiri olan kişilerin ölümlerinin ardında nasıl davrandığına dair örnekler var önümüzde. Mekke’nin ve Medine’nin en azılıları olan Ebu Cehil ve İbni Selul’ün ölümlerinde bile tavrı çok farklıydı. Maksadı ölenin ardından sevenlerini incitmemek ve onlara Hakk’ın kapılarını kapamamaktı.  

Mesela Efendimiz (sav) Ebu Cehil’in oğlunun yanında babasının ardından konuşmayı yasaklamıştı. Müslüman’ım diyen İbn’ul Selül’ün tüm yaptıklarına dair bir Müslüman gibi cenazesine iştirak ettiğini ve affedilmesi için nasıl dua ettiğini biliyoruz.

Kur’an’da Peygamberimize  yetmiş defa af da dilese onun affedilmeyeceğini bildirmişti. Resulallah o zaman daha fazla onun hakkında af dilerim demişti. O’nun (sav) bu davranışı ölene faydası olmasa da geride kalan yüzlerce taraftarının kalbini kazandığını siyer tarihi anlatmakta.

Tam olarak Resulullah’ın yaptığı gibi yapalım demiyorum. Sadece bırakalım ölenleri kendi hesaplarıyla. Geride kalanların ölümden ibret almaları adına bir maslahat içeren bir tavır gösterelim, en azından bir dua edelim ve ümit edelim.

Tamam İbnu’l Arabi gibi de davranalım diyemiyorum. Zira onun gibi yapabilmek de herkesin harcı değil. 

Bir zaman Muhyiddin Arabi Hz. leri ansızın halvete çekilip yedi gün kadar yana yakıla dualar etti. Bu süre zarfında yemek dahi yememişti. Talebeleri bir yandan merakla neler olduğunu anlamaya çalışıyorlar bir yandan da hocaları hakkında endişe ediyorlardı. Ve sonunda Hazret, inzivadan yüzü gülerek çıkarak talebelerine sofrayı ku