[Fikret Kaplan yazdı] Samimi insanları çok arayacaksınız!

Önce sağına sonra soluna başını çevirerek selâm verdi iyilikleri ve kötülükleri bir bir yazan meleklere. Ellerini kaldırıp gönlünün derinliklerindeki gizli arzularını sunmak istiyordu Ezel ve Ebed Sultanı’na; ama hiç anlam veremediği bir kabz hali  vardı ruhunda. 

Başını öne eğdi, düşünmeye başladı. İbadete karşı duyduğu bu isteksizlik hali de neydi? Bu bezginlik nasıl oluşmuştu? Huşu ile hareket eden bir kalpden ölü bir cesede nasıl dönmüştü bu denli! Uzun zamandan beri ne eline bir kitap almış, ne de bir sohbetin insibağıyla boyanma imkanını bulmuş.

 Tesbihi eline aldı. İpe dizili taşları parmakları arasından geçirerek, Rabb’in azametini ilan etmek niyetindeydi ki dış kapının açılan sesiyle irkildi. Ani bir hareketle başı o tarafa döndü. Tesbihi yarıda bırakarak ayağa kalktı. Kapıya seslendi:

Cevabını beklemeden aceleyle kapıya gitti. Gencin kapı kolu üzerindeki elini yakaladı. Avucu içine aldı. 

- Evlâdım!... Bir yere gitmeyeceğini sanıyordum?!

Sesinde endişenin ürkütücü izleri vardı. Anne yüreği son günlerde hop onunla oturuyor, hop onunla kalkıyordu. Bir tehlike sezmiş gibi diken üstünde yaşıyordu.

Delikanlı suçüstü yakalanmış bir insanın kızgınlığıyla annesine cevap verdi:

- Birisiyle…şey…bir arkadaşla… Aziz’in kahvehanesinde buluşacağız... Oradan bir yere gideceğiz... Bir arkadaşı görmeye...

Sesi hırçındı delikanlının. Sinirli bir hali vardı. Telâş, heyecan, karasızlık gözlerine ve parmaklarına bulaşmıştı. Titriyordu elleri. Çok gergindi. Ateş püsküren gözlerle baktı annesine.

- Anne! Ya ben çocuk değilim artık!... Bugünlerde çok hassaslaştın