'Güller açacak Gül-i Muhammedi kokacak alem'

Maddî nazarla bakanlar, gülde sadece fânilik ve bundan doğan bir hüzün görürler. Onun için bir Fransız şair, bir dostunun genç yaşta ölen kızı için “O bir güldü ve ancak bir gül kadar yaşadı.” demiştir.  Bizim halk türkülerimizde de: “Gül açılır yaz olur. / Ben yârime gül demem / Gülün ömrü az olur.” diye böyle bir bakış vardır… Halbuki bizim gönül dünyamıza göre GÜL, MUHAMMED  ALEYHİSSELAM'IN  REMZİDİR. Evet bizde Gül-ü Muhammedî tabiri vardır.

Şimdi isimleri İLÂHİYAT  FAKÜLTELERİ  olarak değiştirilen eski  YÜKSEK  İSLAM  ENSTİTÜLERİNİN rozetlerinde gül vardı.

Arapçada VERD, gül demektir. Aynı kökten gelen VİRD, zikir mânâsına kullanılmaktadır.

Cenab-ı Hak, insanı kâinatın fihristi olarak yaratmış ve her bir âleme bir pencere açmış. Binlerce kabiliyet çekirdeğini de insanın içine ekmiş. İnsan zikir ve fikirle o çekirdekleri geliştirir, çiçek de açtırır. Evrad ve ezkârını okurken, insanın içindeki Gül-ü Muhammedîler de açılır.

Gaflet ve günahlar, o ince duyguları çürütür, dumura uğratır. Bu hususta Üstad Bediüzzaman Hazretleri şöyle diyor: “Senin mahiyetine öyle mânevî cihazat ve lâtifeler vermiş ki, bazıları dünyayı yutsa tok olmaz. Bazıları da bir zerreyi kendinde yerleştiremiyor. Baş bir batman taşı kaldırdığı halde, göz bir saçı kaldıramadığı gibi, o lâtife, bir saç kadar sıklete yani gaflet ve dalâletten gelen küçük bir hâlete dayanamıyor. Hatta bazan söner ve ölür. Madem öyledir; hazer et, dikkatle bas, batmaktan kork. Bir Lokma (haram ise yeme), bir kelime (yalan veya günah ise söyleme), bir dâne, bir lem’a, bir işarette, bir öpmekte batma! Dünyayı yutan büyük lâtifelerini onda batırma.” (On Yedinci Lem’a)

Nasıl ki, bazı çiçekler hassas olur, hafif dokununca hemen kapanıverirl