[Harun Tokak] Açın pencereleri bahar geliyor

Arabamız yeşille mavinin buluştuğu uçsuz-bucaksız bir deniz kıyısında duruyor. Gelinliklerini giymiş badem ağaçları, “Ey insanlar mutluluğa açın pencerelerinizi, bahar geldi” diye haykırıyorlar. Her bir yanda bahar naraları yeri göğü inletiyor. Kelebekler heyecan, neşe ve telaşla uçuyorlar. Cennetten bir köşe olan doğanın bu asude yerinde kendimi baharın içine düşmüş gibi hissediyorum. Kuşlar, papatyalar, gelincikler, çayır-çimenler, ağaçlar, çiçekler yeni bir baharı selamlıyorlar. Şairin dediği gibi yapraklar sevincinden titriyor. Ağaçların damarlarında bir pırıltı dolaşıyor. Dalların uçlarında yer yer, açık yeşil, diri tomurcuklar fışkırıyor. 

“Bir yeşil kan, bir yeşil can yağdırıp, kudret, yere;

Yemyeşil olmuş fezâ; gömgök kesilmiş dağ, dere.”

Katherine Mansfield’in ‘Bahçe Partisi’nde dediği gibi; Bir kere hava çok güzel… Bir piknik için mükemmel bir gün. Rüzgârsız, sıcacık, gökyüzünde tek bulut bile yok. Sanki yazın ilk günleri gibi, sadece hafif bir altın sarısı ışığa bürünmüş masmavilik. Doğanın bu kendinden geçmişçesine bir anda silkinip güzelleşme hali oldukça büyüleyici. Her birine bir melek eli değmişçesine papatyalar, başlarını hafifçe eğerek sevinçle gülümsüyorlar.

 

Ülkemizdeki bahar günlerine özgü o pırıl pırıl gök var gurbetteki bu yeni yerimizde. Epey bir zamandır hasretini çektiğimiz bir bahar ve bahar şenliğinin tam ortasında buluyorum kendimi. Çocuklar, çimenlerin üzerinde bahara salınmış kelebekler gibi sağa sola koşturuyorlar. Kimi ellerindeki rengârenk balonları uçuruyor, kimi ip atlıyor. Toplar, balonlar havadaki kuşlarla yarışıyor. De