[Harun Tokak] Kim Aydınlatır Karanlıkları

Yine yollardayız… Kuzeyin karlı-buzlu yollarında… Bahar geldiğinde nasıl olsa tabiatın bağrındaki buzlar çözülür ama biz, bizim içimizdeki buzları çözmek, birbirimizin güneşi olmak için yollardayız. Buzlu yollar bu defa bizi Selda ve Mustafa çiftinin evlerine taşıyor. Kuzeyin bu soğuk ülkesine geleli iki buçuk yıl olmuşlar. 

Tarih öğretmeni olan Selda Hanım, “Hizmeti üniversitede tanıdım.” diyor. “Ablam benden önce üniversiteye gitmişti. Onun vesilesi ile hizmet yurtlarında kalmaya başladım. Öğretmen olmayı düşünmüyordum ama ablalar; ‘Öğretmene ihtiyaç var.’ dediler.

‘Peygamber mesleği.’ dediler. Öğretmenliğin fıtratıma uygun olduğunu gördüm. İstanbul’da çalıştığım okulda öğretmen arkadaşlarla okulun bütün öğrencilerin rehberliğini paylaşmıştık.

Velileri ziyaret ediyordum. Telefonla evlerin adreslerini soruyor, otobüse binip gidiyordum. Çok zevkli bir işti. Yüreğimizde hep birilerine bir şeyler anlatma sancısı vardı. Öğrencilerimin arasında kendimi çok güçlü hissediyordum. Dünyaya sığmayan bir sevinç vardı yüreğimde. Bir damla dava yüklü bir insanın kendisinden 50 kat bilgi yüklü bir dâhiden daha güçlü olduğunu biliyordum.

Aileler bana güveniyordu. ‘Hocam, evladımız sizin yanınızda her yere gidebilir.’ diyorlardı. Sonra tayinim Sarıkamış’a çıktı. Bekâr olduğum için devlet kız yurdunun idaresini de bana verdiler.

Öğrencilerim sınıfta koridorda bir şey sorduklarında ‘Odama gelebilirsiniz, orada konuşabiliriz.’ diyordum. Bu duruma çok şaşırıyorlar