[Harun Tokak] O Dal Yeni Baharları Fısıldıyor

HARUN TOKAK

Sarı saçlarını güz gönlünce savuran sonbahar rüzgarlarında yine yollardayız. 

Her bir şeyi olgunlaştıran yaz sessiz sedasız çekip gitti.

Kış resimleri hoşuma gittiğinden midir bilemiyorum, çocukluğumda en çok kışı severdim ben ya da bana öyle gelirdi. 

İlkokulda Türkan Öğretmen mevsimlerin resmini yaptırırdı.

Kış mevsimini, bacası tüten evler, pamuktan yaptığımız karlar, kardan adamlar, kartopu oynayan çocuklar anlatırdı.

Sonbaharı yaprakları dökülmüş kuru ağaçlarla anlatırdık.

Mevsimleri önce resimlerde sevdik biz.

Sonra kışı hep sevmeye devam ettim. 

Kış geldiğinde hep çocukluğumu hatırlarım. Köyün bütün çocuklarıyla kar topu oynayışımızı, gelip sobanın üstünde ellerimizi, ayaklarımızı ısıtıp tekrar sokağa koştuğumuz zamanları.

Sonra zamanla daha dikkatli baktığımda ‘‘Ben yazı da seviyorum galiba.’’ dedim. 

Sonbahar desen keşfedilmemiş bir ömür sanki…

Sonra daha dikkatli bakmaya başladım. Allah’ın yarattığı güzelliklere, doğanın nasıl da güzel bir denge ve uyum içinde birlikte hareket ettiğine…

Dünyanın ahengine…

Hayvanların hiç şikayet etmeden mevsimlere nasıl ayak uydurduğuna …

Sonra içime döndüm; içimde her mevsimden ayrı birer parça olduğunu fark ettim. Hepsini içime aldım ve hepsini sevgiyle kucakladım.

Anladım ki yaz olmasa bahar bir hiçti, kış olmasa sonbahar…

Hepsi