[Harun Tokak] Önden Giden Atlılar

Istıraplı ve ıslak bir kış akşamında yabancısı olduğumuz göl kıyısındaki kasabaya ilk vardığımızda, “Ben karşı komşunuz Zafer. Bu da eşim Büşra.” demişti. 

Orta boylu, hafif esmerdi. Kaşları gür, kirpikleri uzundu. Gece karası delici gözleri vardı. 

Otuzunda, saygılı, karayağız bir gençti. 

Nedense onu daha ilk gördüğümde kanım kaynamıştı. 

Sevgili eşi Büşra Hanım’la birlikte kışın bir umut mevsimi olduğunu gösterdiler bize. 

Yarım kalmış¸ hikayelere yeni eşik sunan hikayeler gibi oldular.

Yeni evlilerdi.

Birkaç ay sonra sevimli Mustafaları ile yepyeni mutluluklara kanatlandılar. 

Mustafa’nın doğumundan sonra Zafer Bey’in yolda yürüyüşleri değişti. Yollarda yürümüyor, pardösüsünün yakasını kaldırarak, arka arkaya büyük zaferler kazanmış muzaffer bir komutan gibi kararlı adımlarla kaldırımlarda adeta koşuyordu. 

Beş dil bilen Zafer Bey her karşılaştığımızda “Benim Senegal’e dönmem lazım.” diyordu.  

 Buram buram toprak kokan bir sonbahar akşamında bize kuzey ülkesini sevdiren bu mutlu çifte yeniden misafir oluyoruz. 

“Hala kararlı mısın, Senegal’e dönmekte?” diyorum Zafer Bey’e.

“Evet.” diyor. 

‘‘Bak, güzel bir Avrupa ülkesindesin. Eşin var, işin var. Buralar yemyeşil, adeta cennet gibi.” 

“Buralar bizi bozar. Orada siyah inciler bizi bekliyor.” diyor.

“Anadolu lisesinde okurken içimde hep birilerine yardım etme duygusu vardı. Annem her gün ok