[Harun Tokak ] Yusuf yavruları babalarını beklerken

Bir bahar akşamında çakır gözleri, üzerinde binlerce yıldızın oynaştığı uçsuz bucaksız bir denizi andıran değerli dostum Mehmet Yıldız arıyor. “İftar Sevinci programında seninle kutsal beldelerde Ramazan’ı konuşmak istiyorum.” diyor. Galaksimizin yerdeki yıldızlarından biri olan Mehmet Yıldız kardeşimle bir iftar programında birlikte oluyoruz. Canlı yayın sırasında bir ara Kudüs’e bağlanıyoruz. Ekranda esmer güzeli bir genç görünüyor. Dikkatlice bakınca On İki Bin Şamdanlı avluda duran gencin, daha birkaç yıl önce bereketli Filistin topraklarında birlikte koşturduğumuz yiğit Samir’imiz olduğunu fark ediyorum.

Samir, her sabah namazını Mescidi Aksa’da kılan bir yiğit adam. Ekranda kendisi görünse de bir türlü sesini bize duyuramıyor. Tıpkı Kudüs gibi, Mescid-i Aksa gibi, tıpkı binlerce ayakları prangalı Yusuflar gibi… Aksa avlusunda bu yağız delikanlıyı görünce hayallerim yıllar öncesine gidiyor… Bir Ramazan ikindisinde ilkin kutsal Zeytin Dağı’ndan Kudüs’e baktığımız o günlere…

Ufukta asılı duran kış güneşinin son kızıl ışıkları; çil çil kubbeleri, minareleri, kümbetleri, kuleleri, mazgalları aydınlatıyor. Güneş, ufukta batıyor mu yoksa kutsal kentin bağrından yeniden doğuyor mu belli değil. Her taraf ışıl ışıl… Küçük bir kuş sürüsü kanatlarında hangi ağır yükleri taşıdıklarını bilemeden guruba doğru koşuyor. Kudüs’te kanat çırpan kuşlar bile muazzam imgeleri sürüklüyorlar arkalarından. Bir manada hiçbir şey kendi değil. Her şey O’na bir işaret.

Tepelerin yumuşaklığı, servilerin güzelliği, taşların sessizliğiyle bir başk