Her şehit onları bir kez daha yıkıyor

Terör, 32 yıldır Türkiye’nin kanayan yarası. Çözüm Süreci’yle bu yaranın kabuk bağlayacağı düşünülse de 7 Haziran seçimlerinin ardından Türkiye 90’lı yıllarına geri döndü. PKK’nın şehirlere inmesine, silah depolayarak hazırlık yapmasına göz yumulduğu ortaya çıktı. Güneydoğu’da çatışmalar yeniden başladı. Şehitlerin biri toprağa verilirken bir diğerinin gelen haberi ocakları yakıyor. Yıllar önce evlatlarını kaybedenler bugün gelen haberlerle hergün ayrı bir yıkım yaşıyor. Onlar, şehit ailelerinin yaşadığı acıyı en derin hissedenler… Kapılarını Yarına Bakış’a açan ailelerin hikayeleri dinledik. Şehit haberleri gelmeye devam ettikçe onların bu acısı da hiç dinmeyecek.

Sertel ailesi 1957 yılında Bosna Hersek’ten Türkiye’ye göç ettiğinde iki çocuğunu birden şehit vereceğinden habersizdi. 8 ay arayla iki evlatlarını kaybettiler. Şehit evlatlarının ardından ağır bir hastalık sebebiyle bir çocuğunu daha toprağa verdiler. Ramazan Sertel, bir babanın yaşayabileceği en büyük acıyı görmüş, 4 çocuğundan 3’ünü kaybetmeşti. Çocukları Engin ve Saffet Sertel’i, 1988 ve 89’da şehit veren Sertel ailesinin gözündeki yaş, aradan geçen onca yıla rağmen dinmiyor. “Onlar bizim mezarımıza gelmesi gerekirken, biz mezarlarına gidiyoruz.” diyerek yaşadığı acıyı anlatıyor. Baba Sertel’e göre şehit olacak kişi daha çocukken kendini belli ediyor.

Son dönemde art arda verilen şehitler sebebiyle acılarının her gün bir kere daha tazelendiğini dile getiriyor: “Her akşam onlarca şehit haberi alıyoruz ve her akşam ağlıyorum. Korkudan televizyon açamıyoruz. Bizlere yazık, günah değil mi? Geçen gün yine şehit cenazesine gittim. Ağlaya ağlaya gözümü de kaybettim.”

Sertel, şehit düşenlerin gariban ailelerin çocukları olduğunu hatırlatarak buna tepki gösteriyor: “Vatan sağolsun her zaman söylüyorum, gerekirse ben de giderim ama yalnız ben gitmeyim, hepimiz gidelim. Başkanlıktan bahsediliyor, ama