Hizmet eleştirileri ve umut üzerine...

Son dönemlerde Hizmet içinde eleştirel tartışmalar hız kazandı. Pek çok kimse Hizmetin geçmişi ve geleceği üzerine kalem oynatıyor; mülakatlar yapılıyor. Sert eleştirenler var; genelleyici ithamlarda bulunanlar var. “Merkez” diye ayırarak oklarını oraya yöneltenler var. Bireysel takıntılarını, kişisel intikamlarını “eleştiri” şeklinde sunanlar var. Epeydir zihni kaymalar yaşayıp içindekileri bu ortamda ortalığa dökenler var. “Hizmet insanı” kılığında ortalığı kızıştıran ve ateşe kor atan troller var. Sosyal medyada adı sanı belirsiz fitne tohumu ekenler var.

Bizzat tanıdığım pek çok akademisyen ve yazar çizer ise her şey daha iyi olsun, bazı hatalar tekrar edilmesin, daha sağlam bir hizmet zemini inşa edilsin, şu sıralar zoraki göçe mecbur kaldığımız Batı’da güven problemi yaşamayalım diye yararlı tavsiyelerde bulunuyor. Yoldaki çukurlara, tehlikelere, muhtemel sıkıntılara dikkati çekiyor.

Ben Hizmet insanlarının art niyetli olanla hüsnü niyetli olanı, fitne için yazanla tamir için yazanı ayırt edeceğini düşünüyorum. Onların basiretine güveniyorum. Ancak bu tartışmalar bazı kişilerde umutsuzluğa neden olabiliyor. Bir dostum telefonla aradı ve gündemdeki tartışmalarla ilgili yakınmalarını dile getirdi. Özellikle yaşanmış bireysel problemlerin, takıntıların genelleştirilerek yazılması, sosyal medya üzerinden intikam alma çabaları, Hocaefendi, Üstad ile ilgili incitici yorumlar insanları hem kızdırıyor hem de umutsuzluğa sevk edebiliyor. Art niyeti olmayan kişilerin eleştirel konularda yazarken insanların hissiyatını dikkate almaları lazım. Türkiye’de mağdur ve mahpus yüzbinlerce insanı düşünmeleri lazım. Bu kadar ağır baskıya, işkenceye, dışlamaya, aşağılamaya rağmen insanlar Hizmet’e güveniyor ve sad