[Hüseyin Odabaşı] Ne kurtarırsak kardır!

Değişim dönüşüm ve hicretlerin yaşandığı olağanüstü ortamlarda işimizi aşımızı ve mesleğimizi kaybedebiliriz.  Türkiye'de darbe sürecinin yaşandığı günümüzde bu değişimi ve dönüşümü hemen her hizmet hareketi mensubu az veya çok yaşıyor, hissediyor. Haliyle bu tür olağanüstü durumlarda tüm organize ve yardımlaşmaları, Abraham Maslow’un ihtiyaçlar hiyerarşisine göre (piramit) madden ve manen hayatta kalabilmek adına zaruri ihtiyaçlarımızı karşılayabilecek şekilde ayarlamamız gerekir. 

Değişim ve dönüşümlerin yaşandığı zor zamanlarda her şeyimizi olduğu gibi muhafaza edip geleceğe transfer edemeyebiliriz. İnsanımızın dişinden tırnağından artırarak meydana getirdiği Türkiye’deki okullarımızı, kolejlerimizi ve medya binalarımızı kaybettik. Onları geleceğe transfer edemedik.  Abdullah Aymaz ağabeyin bu konudaki şu tespitine dikkat çekmek istiyorum; “Bu hizmetin asıl sermayesi yüzde doksan belli bir kültür ve kalitede yetişmiş insan unsurudur, faktörüdür. Fakat zarf mazruf ilişkisi içinde iyi müesseselerin kaliteli insan yetişmesine; kaliteli insanların da seviyeli müesseselerin oluşmasına sağladıkları katkıyı ve aralarındaki salih daireyi görmemezlikten gelemeyiz.”

Bu bakımdan özü ve kabuğu beraber ele alıp değerlendirmeliyiz. Kabuksuz öz olmayacağı gibi özsüz kabuk da bir işe yaramaz. Yukarda yapılan tespiti tersinden okuyup da önemli olan imânî meseleler, insan o kadar da önemli değildir diyemeyiz. Çünkü burada bahis mevzu ettiğimiz imanın oluşması için bir kalbe, kalbin teşekkülü için de insana ihtiyaç olduğudur. Değişim dönüşüm ve fırtınaların yaşandığı devirlerde o şartlara göre neye öz diyeceksen o özü koruyarak geleceğe intikal ettirebilmenin çabasında olmalıyız. Örneğin Bediüzzaman Hazretleri, İşaretü’l İcaz adlı eserini, Birinci Cihan Har