İnsanda Tevazu Ve Gurur

Gel gör ki; gurur ve dalalet insanı azgınlaştırır; o zaman insan kendi çıkarları, menfaatleri ve rahatı uğrunda her kötülüğü ve her fenalığı yapabilir. Rabbi'ni bilemediği, kendisini yaratan Allah’ı unuttuğu, Allah ve Resulüne muhalefet ettiği, ciddi bir şekilde hesap ve muhasebe yapmadığı, sınır tanımayıp hak-hukuk gözetmediği için, ortalığı fesada vererek korkunç zulümler irtikab edebilir. 

Gerçek manada imanla şereflenmiş Allah kullarına gelince; onlar, hayatın kendilerine ait olmadığının farkında olur, aczini, zaafını ve fakrını Allah’a arz eder, dünyayı fesada vermek isteyen müfsitlere karşı ıslahçı rol almak suretiyle; başta iman kardeşlerine ve bütün insanlara  karşı, maddi manevi bütün musibetlere paratoner olmaya gayret eder, bu mevzuda çok büyük fedakarlıklarda bulunurlar.

Bazı insanlar, geçici olarak Allah’ın kendisine lütfettiği gücü, kuvveti, sahip olduğu maddi-manevi imkanları, nimetleri; Karun gibi, ‘Ben bunları kendi gücümle elde ettim’ der, Rabbin’e baş kaldırır, isyan eder, nefsine yenik düşerse; hangi dine mensup olursa olsun, o zaman sınır tanımaz hale gelir. Bundan dolayıdır ki, günümüzde dünyanın bir çok yerinde fırtınalar kopuyor, ortalık fesada veriliyor ve insanlar perişan oluyorlar. 

Dünyanın bir çok yerinde, böylesine sorumsuz insanların  tavır ve davranışlarından mütevellid; nice masum, mağdur, mazlum insanlar, nice kadın ve çocuklar, hatta ölümünü bekleyen ihtiyarlar, nice aile ve milletler zarar görmekte ve acı acı ızdırap yudumlamaktadırlar.

Kuvvet zulümde, ortalığı yakıp yıkmakta değil; adaletin gerçekleşmesinde, huzur ve güvenin sağlanmasında kullanılmalıdır. İtfaiye insanları boğmak için değildir. Yangın söndürmede ve yangından insanları kurtarmak için vardır. İnsanlar  doğruyu ve gerçeği temsil etmeleriyle, mes’uliyetten ve sorumluluktan kurtulmuş olurlar. Böylece insana yakışan bir tavır sergilemiş ve vazifelerinin hakkını vermiş olurlar.