'İsmimi kimse bilmesin, tedavimi kimse öğrenmesin demişsin...'

İsmimi kimse bilmesin, tedavimi kimse öğrenmesin demişsin. Sana bir şey olduktan sonra bunun bir anlamı var mı? Bu mektubu, tedavine devam edemeyeceğin hastaneden yazıyorum. Hiç aksatmadığın tedavi günün geçti, gelmeyince “bir şey mi oldu” diye, merak ettim. Önce seni aradım sonra eşini, ikinize de ulaşamadım. Tutuklanıp cezaevine götürüldüğünü öğrendim. Eşin de tutuklanmış, geçmiş olsun demek bir şey ifade eder mi bilmem?

Bilirim ki bu mektup soğuk, kalın duvarları aşıp sana gelmez, yarana merhem olmaz. Bir bardak çay kadar da olsa yorgunluğunu almaz. Kırmızı bir kaşeyle vurulmaz üzerine görüldü diye. Ben yine de bir doktor olarak yazmak istedim. Hiç kimse bugün için bilmese de bu yazılanları, tarih bilsin istedim.

Senin ilahiyatçı olduğunu çevrendeki herkes bilir. Otuz sekiz yaşına rağmen Kur’an-ı Kerim’i öğretme heyecanını, en çok da seni şikayet edenler bilir. Oysa bu insanlar, Kur’an okumayı senden öğrenmişlerdi. Tecvit dersini senden almışlardı. Bir kaç kişi Kur’an’a geçince mutluluktan gözlerinde gökkuşağı çıkardı. Doktor olarak beni ilgilendiren kısmı, bu mutluluğun senin beyincik sistemine, gözsinir sistemine iyi gelmesiydi. Ağrılarını azaltmak için, moralini yüksek tutmak için, yorgunluğunu gidermek için sana ekstra destekleyici ilaç yazmama gerek kalmazdı. Çünkü yaptığın bu iş senin için destekleyici iyileştirici bir tedavi yolu oluyordu.

Seni ne diye şikâyet ettiler ki demeyeceğim. Kur’an öğretmekten başka bir muradı olmayan bir insanı neden cezaevine yolladılar ki diye söylenmeyeceğim. Bağrını açtığın, Kur’an öğretmek için gece gündüz çırpındığın bu insanlar seni şikayet ettiler ki bir türlü aklım almıyor. Ateş sonunda buraya da sıçradı ya! Hak ve hakikati söyleyen, dillendiren, öğreten herkes sussun istiyorlar. Ben yine de MS hastasına yapılan bu kötülüğü, atılan bu iftirayı herkes bilsin istedim.