Kalbimiz Atom Zerrâtı Adedince Paramparça Olsa

1948 senesinde meşhur Afyon Mahkemesi açılıp itham ve iftiralardan sonra mazlum ve mağdurlar da müdafaalarını yaptılar. Bunlardan Zübeyir Gündüzalp Ağabeyimizin sadece bir cümlesini aktarmak istiyorum: “Teessür ve ızdırap karşısında kalbden bir parça kopsa idi; ‘Bir genç dinsiz olmuş’ haberi karşısında o bin atom zerrâtı adedince paramparça olması lâzım gelir.”

Tamamen samimiyetten ve ruhtan kopup gelen ve tahkîkî imandan kaynayan bu şefkat ifadeleri kıyamete kadar Hizmet mensuplarının rehberleri olmalıdır. Avrupa’da İkinci Dünya Savaşı sonrası inkâr ve dinsizlik arttı. Sebebi ise, milyonlarca insanın bilhassa Hıristiyanların bu savaşta ölmesi idi. Yani onlar “Tanrı bu kadar insanın ölmesine nasıl müsaade eder? Bu ‘Sevgi Tanrısı’ eğer varsa bu kadar vahşete neden engel olmaz?” diyorlar ve cevabını bulamadıkları bu sorularla adım adım inkâra doğru gidiyorlardı. 

Bilhassa  “Albert Camus” gibi yazarların bu soruları felsefi meseleler haline getirip  “Veba”  gibi romanlarda işlemeleri neticesinde yaşadıkları travmaların da tesiriyle bu meseleler derinleştikçe derinleşti. Veba romanında anlatıldığına göre Hıristiyan din adamları halkı bu hususta ikna etmek için çalıştılar. Hatta romana göre, bir papaz ev ev dolaşıyor, hasta insanlara “Tanrı merhametlidir, sizleri çok sever. O, bu salgınla sizin günahlarınızı affedip temizlemek istiyor.” diyordu. Teselli vermeye çalışıyordu. Ama yine romana göre, şeytan gibi birisi de ev eve dolaşıp, “Tanrı olsaydı, hiç insanların böyle bir salgınla yok olmasını ister miydi?” diye akıllara şüpheler sokuyordu. 

Bir seferinde bu şeytan adamla, papaz aynı adamla bir evde karşı karşıya geldiler. Papaz teselli edici nasihatlarını bitirdikten sonra o adam başladı: “Peki peder! Anladık bu salgın günahkârlar için keffaret… Ama şu günahsız masumların, çocukların hangi günahlarına karşılık olacak!?..”  dedi. Bu tereddüt