“Kurb-u Sultan, âteş-i sûzan”

 

O gece, oldukça bitkindi. Uykusuz geçen korkunç ve kabuslu gecenin sabahında iki kişiyle nöbetleşe yattığı yatağın kenarına oturmuş, düşünüyordu. Ne olacaktı? Sonu nereye varacaktı bu esaretin? 

Bütün koğuş kimisi yerde, kimisi sırtını duvara dayamış, kimisi de bir battaniye üzerinde uyuyordu. Ortalık zifiri karanlıktı. Kendisini dipsiz karanlık bir kuyuya atılmış hissediyordu. 

 

Gözünün önüne altı aylık yavrusu, genç hanımı geldi. Hayata doymadan bu zindanlarda çürüteceklerdi onu. İhtiyaç sahibi insanlara hayır için verdiği birkaç burs ve iki üç kurban için burada yok edeceklerdi onu. Bu karanlık düşünceler içinde dalmış, gözlerinden yaşlar akıyordu. 

Birden kalın bir ses kendisini bu kâbustan uyandırdı:

-Ne oluyor delikanlı? Niye ağlıyorsun?

Karşısındaki iki kez ağırlaştırılmış müebbet alan samimi bir Hizmet sevdalısıydı. O da sabah erkenden uyanmış, yatağında düşünceli düşünceli tesbih çekiyordu. 

-Nasıl ağlamam! Bana otuz yedi yıl vereceklerini öğrendim.

Tebessüm etti:

-Sana bu kadar cezayı verecekler diye, üzülme! Hakkında henüz verilmiş kesin bir hüküm yok. Oysa ben hükmü yedim. Beni bugün ya da en geç yarın tek kişilik karanlık bir hücreye atacaklar. Eşim de başka bir hapishanede… Çocuklarım desen ortada kaldı. Kabre çok yakın olan yaşlı annem var arkamda bir tek. Bak, ağlıyor muyum? 

Durdu, yutkundu, boğazına bir şeyler düğümlenmişti: 

-Ama, Hizmetimize yapılan bunca haksızlığa ve zulme yanıyorum tabii ki… diye devam etti. İçim parçalanıyor, gözyaşlarım sel olup akıyor… 

O başka! Bak, Ali Ayverdi Ağabeyimiz ayrılıp gitti aramızdan… Suçu neydi? Terörist miydi? Elbette ki hayır… Bugüne kadar hiç suça bulaşmamış bir insan