[M. Ertuğrul İncekul ] Ey Sevgili !

İmanını marifetle bezemeyen yol yorgunluğundan kurtulamaz. Marifetini aşk u muhabbetle derinleştirmeyen de formalitelerin ağında kıvranmaktan kurtulamaz diyor asrın hekimi. Ama neylersin ki “Ben usanmam gözümün nuru cefâdan, amma Ne de olmasa, cefadan usanır, candır bu! “ Hadiseler yoruyor insan ruhunu. Bir firar yolu arıyor insan Rabbe ulaşan rampalar gibi. Atmosfer karardıkça aydınlık arayışımız artıyor. Vefasızlık arttıkça vefalı yâr arayışımız gibi. Durup ince şeyleri düşünmeye vakti olmayanları gördükçe, estetiğe, inceliğe yönelen Hak dostları gibi. Selam ve esenliğin temsilcileri bizler, insanlığın huzurunu yok edenlere inat! 

Bir kaç ömre sığmayacak acılar, korkular, ayrılıklar, üzüntüler yaşandı. Son yedi yıl asır gibi geldi bize. Hiç duymadığımız acılara şahit olduk. Meriç'i hep Tuna boyu türkülerinde duyardık, şimdi ise mezar da olduğunu öğrendik.  Medrese-i Yusufiye'nin bazen bir canavara dönüştüğünü ve içindekilerini yuttuğunu bilmezdik. Her yanımızda duranın kardeş olmadığını, katil olabileceğini de fark ettik. Meğer insan kaçırmalar sadece Türkiye’de değil, Sefiller romanındaki gibi dünyanın başka bir ucunda da olabiliyormuş. İşkence orta çağda kalmamış. Yusuf'un kardeşleri ile olan ağır sınavı meğer ki hâlâ devam ediyormuş. Nemrut’un ateşine odun taşıyanlar yine aynı karanlığın temsilcileri. Hz. Aişe yalan anlamına gelen ifk ile sarsıldığında, en yakınından bile beklediği desteği göremediğinde gözyaşları kurumuş ve yalnız beni Rabbim temize çıkarabilir demişti. Hummalı bekleyişi belki şimdi daha iyi anlıyoruz ve ilahi inayetle temize çıkmanın hasretini çekiyoruz. Bu asrın başındaki Allah'ın sadık kulunu bir şaki gibi takip ettiklerini, ıssız dağ başlarında bile rahat bırakmadıklarını, defalarca zehirlediklerini sadece satırlarda kaldı sanıyorduk. Hz. Süleyman’ın hakim olduğu gücün tesirinin yanlış ellerde nasıl sıkıntılar doğu