[Mehmet Ali Şengül yazdı] Huzurun Kaynağı

Huzurun kaynağı Kur’an-ı Mu’ciz-ül Beyandır. Rehberi ise, kainatın yaratılış vesilesi, Nebiler sultanı Efendimiz(sav) dir. Hayatın bütün ünitelerinde  huzurun tesisi, Efendimizin (sav) gerçek manada tanınmasına, Kelam-ı  Ezeli olan Kur’an-ın anlaşılması ve onun ahlakıyla ahlaklanılmasına bağlıdır.  Çünkü, O’nun (sav) hayatının merkezinde Kur’an-ı Azımüşşan vardır.  Kur’an-ı Kerim ise, Allah kelamıdır. Cibril-i Eminle, Emniyet insanı Hz.  Muhammed’e (sav) emanet edilmiştir. 

Efendimizin(sav) hayatının gayesi, birinci derecede Rabbül Alemini hoşnut  etmek, emir ve yasakları doğrultusunda yaşamak, sonra ahseni takvim  sırrına mazhar yaratılan, harika sanatlarla donatılan insanı, layık olduğu  makama yüceltmek ve yükseltmek, esfeli safiline düşmesine engel  olmaktır. 

Efendimiz(sav) dünya hayatını, bir yolcunun dinlenmek üzere bir ağaç  gölgesinde istirahat etmesine benzetmekte, “ Ben yolum üzerinde bulunan  dünya ağacının gölgesinde dinlenen ve yoluna devam edecek bir  yolcuyum” buyurup, ölümle sona erecek bu geçici dünya hayatını kalbine  koymadan, ahiret hayatına hazırlanılması gerektiğine dikkatleri çekmiştir. Efendimiz(sav) başta olmak üzere, bütün peygamberlerin  (aleyhimüsselam) insanların dünya ve ahiret saadetini kazanabilmeleri  adına, Allah’ın özel dananımda yaratıp model yaptığı, müşterek temsilde  bulundukları bazı vasıfları vardır. 

Birinci vasıfları SIDK tır. Peygamberler, kalplerini Allah’a kilitleyen, rızası  istikametinde hayatlarını tanzim eden, doğruluğu mutlak manada yaşayan  insanlardır. Onlar, hilafı vaki hiç bir beyanda bulunmamışlardır. Yanlış bir iş yapmamışlardır. 

Bir diğer vasıfları, EMANET’ tir. Emanet,