Müdafaa

Taarruz olunca müdafaa da olur. Müdafaa en az taarruz kadar bedel ister. Soruyorum kendi kendime; “Ne zamandan beri biz müdafaadayız?”  Tabi ki taarruzların başladığı zamandan beri. 

Şöyle bir tarihimize bakıyorum da taarruzların ardı arkası pek de kesilmemiş ki. Durmamış ki. Ara vermemişler ki. Taif’te Peygamberimize (Sav) atılan taşlara karşı Zeyd Bin Harise vücudunu siper etti, Onu müdafaa etmek için. “Zeyd’e değen değil değmeyen taşlar onu daha çok üzüyordu” diyor şair.

Osmanlı yaşarken dinimizin müdafaasını onlar yaptı. Bin Nabi’ye göre İslam'ın şimalinde Osmanlı’nın Müslümanlığı olmayaydı İslamiyet doğduğu yer olan Arap çöllerine geri dönerdi.  Üstadımın gördüğü rüyaya göre bu Ararat Dağı(Osmanlı Devleti) infilak etti ve Kuran-ı Kerimi çevreleyen sur parçalandı (Tarihçe –i Hayat). Ve sonra evet ve sonra Osmanlının düşmanları ve içerdeki hempaları Kuran’ın icazıyla görevli olan zata hücum ettiler. Çok kere zehir verdiler, Onu ölümün eşiğine getirdiler. 

Gerçi Osmanlı’nın sekeratında(ölüm hali) dinimizin müdafaasını sadece Bediüzzaman Hazretlerine hasretmek yanlış olur. Ernest Renan’ın (d.28 Şubat,1823) hücumuna karşı edebiyatçı Namık Kemal’in “Renan Müdafaanamesini” nasıl unutabiliriz ki. İslamiyet'in batı bilim ve medeniyeti karşısındaki pozisyon ve duruşunu, en azından Cemalettin Afgani'den(d.kasım 1838) daha güzel ve tutarlı bir şekilde müdafaa ettiğini ifade eder Cemil Meriç(Umrandan Uygarlığa). Cemalettin Afagani ki Mehmet Akif’imiz onun hayranıdır. Gözünde İslam kahramanıdır.

Türkiye'de darbeyle ayrı bir tufan ve felakete dönüşen yaşadığımız bu süreçte Hocaefendi, hayatını dinin hizmetkarlığına adanmış bu hareketin gönüllülerine yapılan akla hayale gelmeyen zulümler karşısında,  firavun orduları başkomutanı bir “Mümin-i Al-i Firavun” gibi bir