Perde İnerken...

Tarihte bir devrin başlayış ve bitiş dönemleri arasında simetrik bağlantılar olması ender görülür değildir. Çoktandır bitiş, tükeniş safhasını  yaşamakta olan “AKP devri”nin başlangıç dönemiyle şimdilerdeki halini karşılaştırdığımızda bu simetri adeta net biçimde kendini gösteriyor.

Hatırlanacağı üzere, iktidarının ilk, başlangıç döneminde AKP, attığı her zar tam da istediği gibi gelen bir tavla oyuncusu gibiydi. %30 küsur oyla Meclis’in 2/3 çoğunluğuna sahip olması benzersiz bir şanstı. Yıpranmış CHP dışında bütün rakip partileri barajın altına iteleyen 1999’daki Körfez depreminin ve IMF’nin kapısına düşmekle sonuçlanan 2001’deki ağır ekonomik krizin sarsıntısı ile en ufak bir iyileşmeden minnet duyacak bir ülkenin yönetimini devralmışlardı. Ama asıl şans, hâlâ 11 Eylül şokunun etkisi altında olan ABD’den Rusya’ya Çin’den AB’ye kadar tüm “büyük güç”lerin dehşetengiz İslâmî fanatizmi dizginleyebilmek adına “ılımlı İslamcı AKP”ye verdiği yoğun destek ve yatırımdı. Başı çeken ABD, AKP’yi hem İslâm dünyasını dizayn etmek için tasarladığı Büyük Ortadoğu Projesi’nin (BOP) eşbaşkanlığı ile taltif etti; hem de AB’ye üyeliği için yoğun çaba sarf etti. Gerçi AB kapıyı aralamak ile yetindi ama ABD ile birlikte AKP’yi Atatürkçülerden, Ordu’dan gelebilecek darbe tehdidine karşı savunacağını duyurtarak ona en fazla ihtiyaç duyduğu güvenceyi sağladı. Kredi musluklarının açılması da eşlik etti buna. Böylece ülke hızlı bir ekonomik canlanma sürecine girdi ve bu sayede AKP, iktidarını oylarını arttırarak sürdürme imkânını buldu.

Böylece AKP’nin ülkeyi gayet iyi yönettiği, Recep Tayyip Erdoğan’ın üstün vasıflara sahip bir lider, siyaset “usta”sı olduğuna dair propagandaya uygun bir zemin oluştu. Öyle ki aynı