Vedanın düşündürdükleri

Arkadaşlarımla Fethullah Gülen Hoca Efendinin cenaze namazının kılınacağı stada giderken gözümün önüne geçmişe dair çok farklı tablolar geliyordu. Onun Türkiye’de iken yaptığı sohbetlere, vaazlara, konferanslara giderken bir heyecan, yeni bir kaideler zinciri öğrenme merakı içinde, aynı duygu ve düşünce içindeki yollara dökülmüş her yaş ve baştan insanlar olurdu. Toplumun her kesiminden olan bu insanlar, akın akın, adeta susuz kalmış insanların suya ulaşma gayretleri içinde sakin, ağırbaşlı idiler.

Hemen herkese legal, ahlaki ve insani çerçevelerdeki sözleri ve davranışlarıyla dokunmaya çalışmış olan Fethullah Gülen Hocaefendi, bu geçici dünyadan ebedi aleme uğurlanıyordu.

Onun samimi gayret ve teşvikleriyle oluşmuş olan uluslararası yetişmiş entelektüel, eğitim seviyesi ve dünya görüşü yüksek, herkesin iyiliğini isteyen ve misali tarihte zor görülmüş böyle bir topluluğun arkasından, önünden, yanından geçiyorduk.

Dünyanın her yerinden, akın akın gelen bu insanların, birbirlerine kendilerini gösterme, onlardan bir şeyler bekleme gibi zaaf işareti sayılabilecek bir düşünce ve gayretleri de yoktu.

Bu uluslararası topluluğun, dünyanın bütün insanlarıyla geçinebilmesini öğrenmiş ve pratiğe geçirmiş olması, beklentisiz bir şekilde ellerindeki imkanları herkesle paylaşmasını öğrenmiş olma gibi, günümüzde az görülen insani özellikleri, Fethullah Gülen Hoca Efendinin senelerce yaptığı gayretlerinin bir neticesiydi.

Bunlar güven insanıydılar. İnsanlar da bunları bu güzel özellikleri pratiğe dökerken görmüşler ve halen de görmeye devam ediyorlardı. Dini, dili, rengi, milliyeti ne olursa olsun, geleceğin dünyasının hep birlikte kavgasız, savaşsız, huzur içinde yaşayabilecekleri barış adacıkları şekline dönmesi de ancak bu şekilde mümkün olabilecekti.

Stada giden yollar, yaklaştıkça kalabalıklaşıyor, başta Kanada olmak üzere farklı şehirlerin plakalarını taşıyan araçlar, içlerinde vakur, samimi, vefalı insanları taşıyorlardı.

Hava güzeldi. Pensilvanya ve Ne