Yalnız Değilsiniz

Tatlı bir sonbahar gecesi sabaha akıyor.
Evimizin önündeki meydan büyük bir tiyatro sahnesi gibi. 
Belli aralıklarla belediye otobüsleri geçiyor.
Zevkle izliyorum onların geçişini. 
Gecenin bir vakti kadınlı erkekli yolcular iniyorlar içlerinden. Sevdiklerini daha fazla merakta bırakmamak için hızlı hızlı adımlarla meydanı tüketerek karanlıkta birer ikişer kayboluyorlar. 
Gece ilerledikçe geçişler azalıyor.
Ara sıra sokağın başında görünen bir insan, büyük meydanı bütünüyle yürüyerek gözden kayboluyor. 
Evlerin ışığı bir bir sönüyor.
Sessizlik koyulaşıyor.
Kendimi daha bir yalnız hissediyorum. Sanki bütün sevdiklerim, bütün dostlarım bir yerlere çekip gitmişler de ıssız ve karanlık bir vadide bir başıma kalakalmışım gibi. 
Gecenin bekçiliğine soyunmuş gibi çok uzaklardaki bir evin ışığı yanıyor.
O ev beni yıllar öncesine alıp götürüyor.
Sarı saçlarını sonbahar rüzgârlarında savuran bir güz gecesine. 
Mehlika Sultan’a âşık gençler gibi; Anadolu topraklardan aldıkları ışıkla Asya’nın bereketli topraklarına koşan ve karanlık bozkırı aydınlatmaya koyulan kınalı küheylanlarla birlikte; Tanrı Dağları’nın eteklerinden sonsuz bozkıra bakan bir evdeyiz. Gündüzün suskun duran bozkır, gece ilerledikçe bir havar türküsü gibi ağırlaşıyor. 
Yanan odun çıtırtıları arasında harı gittikçe artan şöminenin şavkında koyulaşıyor sohbet. 
Baştan beri hüzünlü bir meleğin yüzüne benzeyen güzel simasıyla bir köşede sessizce duran bir yiğit, salondaki büyülü sükûnu bozmaktan çekinircesine kısık bir sesle söze karışıyor:
 “Adım Ali, Batmanlı’yım.&nb