[Z.Hicran Yıldırım] "Efela Ekünü Abden Şekûra!"

Bediüzzaman Hazretleri “Namazın manası, Cenab-ı Hakk’ı tesbih, tazim ve şükürdür. Yani, celaline karşı kavlen ve fiilen “Sübhanallah” deyip takdis etmek; hem kemaline karşı lafzen ve amelen “Allahu ekber” deyip tazim etmek; hem cemaline karşı kalben, lisanen ve bedenen “Elhamdülillah” deyip şükretmektir.” diyor Sözler isimli eserinde. 

Kulun, Cenâb-ı Hakk’ın huzurunda kendi kusurunu, aczini ve fakrını görüp O’nun kusursuz rubûbiyetinin, kudretinin ve rahmetinin önünde hayret ve muhabbetle secde etmesidir. 

İnsan, nasıl ki şu büyük alemin küçültülmüş bir misali ve Fatiha Suresi, Kur’an’ın nurlu bir timsali ise, namaz da bütün ibadetleri içine alan nuranî bir fihristtir. Bütün varlıkların kendilerine has renklerine, türlü türlü ibadetlerine işaret eden kutsî bir haritadır. 

İnsanlığın İftihar Tablosu (sallallâhu aleyhi ve sellem) hayatın her sahasında mükemmel olduğu gibi kulluğunda da tam bir zirveydi. İbadetlerinde çok derindi. Özellikle Yüce Allah’ın Miraç’ta bizzat O’nun vasıtasıyla kullarına hediye olarak gönderdiği namazlarında kulluğunu o denli derin temsil ediyordu ki neredeyse ürperip ağlamadığı namazı yok gibiydi. Sahabe Efendilerimiz, namaz kılarken O'nun sinesinin değirmen taşının ses çıkardığı gibi ses çıkardığını söylemektedirler. (Ebû Davud, salât 161; Nesâî, sehv 18)

Namaz, O'nun (sallallâhu aleyhi ve sellem) sevgilisiydi, O'nun gözbebeğiydi. Her türlü cefa karşısında rıza ve hoşnutluktan asla ayrılmıyor, hamd ve şükürle kulluğuna devam ediyordu. “…Muhammeden abduhû ve resûluhû”ydu O (sallallâhu aleyhi ve sellem).

İnsanların elinden tutup Mirac’a, oradan da Cennetlere ulaştıracak olan yolları bizzat talim ettiren bir Abd’di Efendimiz (sall