[ Prof. Dr. Şerif Tekalan] Amca Bey...

“Arkadaşlar, sizler daha gençsiniz, inşallah günahlara da fazla bulaşmamışsınızdır, Allah kaza bela vermezse, önünüzde sevap kazanmak için çok zamanınız var. Ama ben, yıllardır sigara içtiğim için KOAH (kronik obstrüktif akciğer hastalığı) hastasıyım. Yaşım da epey ilerledi. Başka rahatsızlıklarım da var. Dinimi yeni öğreniyorum. İbadetlerime yeni başladım. Dünya kadar ibadet borcum var. Kırmızı kart bana her an gösterilebilir. Bundan dolayı ne olur, benim bilmediğim, ama bana lazım olacak şeyleri konuşun. Şu zamanımız bile boşa geçmesin.”

Bu sözleri, Bornova’da 1977 yılında bir bayram sabahı, rahmetli Mehmet Özyurt hocanın evine bayram kahvaltısı için gittiğimizde oradaki Amca Beyden duymuştum. 

Mehmet Özyurt hoca, Bornova Merkez Camii’nin imamı idi. Herkesin sevdiği saydığı, mükemmel bir insandı. Arapçası ana dili gibiydi. Çocukluğundan itibaren çok değerli hocalardan dersler almıştı. İzmir’e gelince Hocaefendi ile tanışmış, bu arada Yüksek İslam Enstitüsünü de bitirmişti. Hocaefendi bir seferinde bir vesileyle, kendisini çok iyi yetiştirdiğinden dolayı, onun için “kendi kendisine yeten bir insandı’’ demişti.

Tıp fakültesi de Bornova’da olduğu için, öğrencilik ve asistanlık yıllarımızda rahmetli ile hep beraber olduk. Fırsat buldukça camisinde namaz kılmak için giderdim. Alçakgönüllü, kendinden emin, herkese karşı hoşgörülü, yardımsever, düşünce ufku geniş bir insandı. 

O yıllarda görevli olarak 3-4 aylığına Almanya’ya din görevlisi olarak gitmişti. Orada vaazlar vermiş, sohbetler yapmış ve insanlarla tanışmıştı. Bir sohbetin sonunda, birisi “hocam, bizim bir arkadaşımız var, adı “Amca Beydir. İbadetlerini yapmaz, çok soru sorar, farklı bir insan’’  diye söylerler. Mehmet Hoca da “ya çağırın gelsin, ya da biz onu ziyarete gidelim’’ der.