[Abdullah Aymaz] “Keşke başka bir yere gitseydim!”

Tarık Bey anlatmıştı, “Angola’ya gittim. Dört saat girişte tuttular. ‘Keşke başka bir Afrika ülkesine gitmiş olsaydım. Zimbabve’ye bile olabilirdi.” dedim. Sonra orada eğitimci bir kardeşimiz beni 50 yaşlarındaki Fatma Ana ile tanıştırdı. Fatma Ana’nın babası Türk imiş. Kırk sene önce babası ölünce annesi onu İstanbul’dan Brezilya’ya götürmüş. Orada evlenmiş. Çok zengin olmuş. Oradan gelip Angola’ya yerleşmişler. Zaten Brezilya’dan Angola’ya gelip elmas ve petrol ticareti yapıyorlarmış. Fatma Ana, bizleri görünce, ‘Ben ailemi buldum. Bunlar benim öğretmen evlatlarım!” deyip sarılmaya başladı. Sadece Allah kelimesini biliyordu. O kelimeyi de he harfini söylemeden ‘Alla’ diye telaffuz edebiliyor. Ama arkadaşları hiç bırakmıyor. ‘Ben hep sizin yanınızdayım! ’ diyor. “Angola’da havaalanı yapılıyordu. Hafriyat sırasında elmas çıktı. Hemen yerini değiştirdiler. Havaalanını başka yere yaptılar. 

Hacı Muammer diyor ki: “Trabzon’a gitmem söylenince, ‘Ben orada ne yapacağım?’ diye sordum. ‘Git oraya, kafanı bir kayaya vur, gel!’ denildi. Gidince ‘Allah!.. Ben Cennete mi geldim!’ dedim. ” İşte böyle başladı her şey… Ondan sonra da arkadaşlar artık: “Türk evladı, evde durmaz giderim” demeye başladılar. Tabii bu bir şiirden bir mısra… Kardeşler bunu kendilerine göre ayarlayabilirler.” 

Kamboçya’da Müslümanlar için büyük bir okul yaptırılmış… Bizim de küçük bir okulumuz vardı. Bir arkadaşımız bu büyük okulu ziyaret ediyor. Diyorlar ki: “Bu okulu kapatıyoruz!’ Onlara, “Öğrenci mi gelmiyor?” diye soruyor. “Hayır… Çok var.” diyorlar. “Maddi bir sıkıntı mı? ” var diyor. “Hayır her şey var? ” diyorlar. “Peki niye?” deyince, “Öğretmen yok. Gelenler bir sene bile geçmeden, “Buranın sinekleriyle baş edemeyiz” deyip ayrılıyorlar gidiyorlar. ” diyorlar. Halbuki bizim küçük okul, dolup taşıyor. Bizim öğretmenlerden hiç