[Abdullah Aymaz] Malatya’nın çiçek açan kayısıları

Kahramanmaraş ve Malatya zelzelesinden sonra haberleri seyrederken Malatya’nın çiçek açmış kayısı bahçelerinin görüntüleri ile karşılaştım… Bu durum bana Üstad Bediüzzaman Hazretlerinin Yirmi Altıncı Lem’a Risalesi’nin On Üçüncü Rica’sını hatırlattı. Diyor ki: Birinci Dünya Harbi’nde Rus’un esaretinden kurtulduktan sonra, İstanbul’da iki üç sene Dârü’l-Hikmet’i İslâmiye de dinî hizmet beni orada durdurdu. Sonra Kur’an-ı Hakîmin irşadı ile ve Gavs-ı Azam Abdülkadir Geylânî Hazretleri’nin himmetiyle ve ihtiyarlığın uyandırmasıyla, İstanbul’daki hayat-ı medeniyeden usanç ve şaşaalı hayat-ı ictimâiyeden bir nefret geldi. Dâü’s-sıla tabir edilen vatan arzusu hissi beni vatanıma sevk etti. Madem öleceğim, vatanımda öleyim diye Van’a gittim.

“Her şeyden evvel, Van’da Horhor denilen Medresemin ziyaretine gittim. Baktım ki, sâir Van haneleri gibi onu da Rus istilasında yakmışlardı. Van’ın meşhur kalesi ki, dağ gibi yek pâre taştan ibarettir; benim medresem onun tam altında ve ona bitişiktir. Benim terk ettiğim yedi sekiz sene evvel, o medresemdeki hakikaten dost, kardeş, enîs talebelerimin hayalleri gözümün önüne geldi. O fedâkâr arkadaşlarımın bir kısmı hakiki şehid, diğer bir kısmı da o musibet yüzünden mânevî şehid olarak vefat etmişlerdi. 

“Ben ağlamaktan kendimi tutamadım. Ve kalenin, tâ medresenin üstündeki, iki minare yüksekliğinde, medreseye nâzır tepesine çıktım, oturdum. Yedi sekiz sene evvelki zamana hayâlen gittim. Benim hayâlim kuvvetli olduğundan beni o zamanda hayli gezdirdi. Etrafta kimse yoktu ki, beni o hayalden çevirsin. Çünkü yalnızdım. Yedi sekiz sene zarfında gözümü açtıkça bir asır zaman geçmiş kadar bir tahavvülât görüyordum. (…) Van’ın bütün Müslümanlarının hanel