Bican ki Melekti Uçtu

Marmara Denizi ağustos güneşinin altında ışıl ışıl parlıyordu. İki kadim dost sahildeki bir kanepenin üzerine oturmuş konuşuyorlardı. Ara sıra denizden doğru gelen poyraz saçlarını okşuyordu.

Körfezin bu şirin şehrinde gün batımıydı. Martılar Marmara Denizi’nin serin sularına bir konuyor bir uçuyorlardı.

Uzaklardan buğuların arasından tüllere sarınmış bir güzel gibi İstanbul görünüyordu. 

Meş'um 15 Temmuz hadisesi olalı bir ay kadar olmuştu.

Öfke her geçen gün bir sarmaşık gibi sarıyordu ülkeyi.

Bahaddin Bey bir güle bakar gibi bakıyordu yanındaki Osman’a.

Bir denize bakar gibi bakıyordu.

Konuşurken yanakları al al olurdu Osman’ın. 

Osman’ın mavi gözleri uçsuz bucaksız bir denizdi. 

Bahaddin Bey oldum olası denizlere sevdalıydı. Mesleği icabı ömrü denizlerde geçmişti.

Osman’ın çakır gözlerinde uçsuz bucaksız bir denize açılmış gibi hissederdi kendini. Osman’la buluştuğu zaman bir gül bahçesine girmiş gibi sevinirdi.

Bir gönül hekimi gibiydi Osman.

Birlikte sohbetlere giderler. Esnaf ziyaretleri yaparlar, bazı akşamlar da birlikte çorbacıya giderlerdi. 

Bahaddin Bey çorbayı çok severdi. 

Deniz oldukça sakindi ama Bahaddin Bey’in içinde fırtınalar kopuyordu. 

Hem de öyle böyle değil. Rüyaları bile altüst eden bir fırtınaydı bu. 

Suların suskunluğu bile yakıyordu yüreğini. Her bir şey büyük fırtına öncesi sessizliği haykırıyordu sanki. Rüyalar hiç de hayra yorulacak gibi değildi. Körfezin öfkesinden oldum olası korkuyordu ama bu defa içindeki sıkıntılar bölgesel bir öfkenin değil de bütün bir ülkeyi esir alan bir felaketin habercisi gibi idi.

Önce önündeki denize dalgın gözlerle baktı. Sonra gözlerini Osman’ın uçsuz bucaksız denizi andıran mavi gözlerine.

“Osman biliyor m