Gazetecilik ve köşe yazarlığı

21. yüzyıl alışageldiğimiz kavramların çok büyük bir bölümünün büyük bir dönüşüm geçireceği bir yüzyıl oluyor ve olacak. Bu kavram dönüşümlerine ayak uyduranlar ayaklarını daha sıkı yere basacaklar. Bu dönüşümü anlamakta geciken, hatta direnenler ise kaybedenler safında yer alacaklar. Çok şey dönüşüyor ama dönüşümün başını bilgi kavramının kendisi çekiyor. Bilginin içeriği, ulaşılabilirliği değiştiği, dönüştüğü ölçüde de toplumlar, kurumlar, meslekler değişiyorlar, dönüşüyorlar. Sürecin merkezinde çok yakın geçmişte bir kıt faktör olan, ulaşılabilirliği sorun olan bilginin son yirmi sene içinde adeta tümüyle serbest mal haline gelmesi, hepimize bir cep telefonu ya da laptop mesafesi kadar yaklaşması. Bu dönüşüm her mesleği ama en derinden de eğitim-öğretimi ve basın sektörünü etkiliyor. Pazar günleri yazma olanağı bulduğum eğitim köşesinde bilginin dönüşümünün eğitim-öğretim sektörünü nasıl etkilediğine zaten değindim. Bugün de konunun basın ayağına değinmek istiyorum. Basında, yönetici kesimi bir kenara bırakırsanız, muhabirler yani haberciler ve bu haberleri yorumlayan köşe yazarları var. Çok uzun seneler muhabirlik yani habercilik, haber peşinde koşanlar, haber yapanlar, çok haklı nedenlerden, gazetecilik mesleğinin özünü oluşturdular. Bu arada köşe yazarlığı adı verilen, batı basınında bizim ölçülerimizde yaygınlığı asla olmayan bir kurum da varlığını sürdürdü. Muhabirliğin gazeteciliğin özü olduğu senelerde köşe yazarlığı kurumuna biraz da tuhaf bakıldı, olmaz ise ne eksilir diye düşünüldü, bu kadar çok sayıda ve etkili köşe yazarının varlığı Türkiye gazete okurlarının tembelliği ile, hazır, zahmetsiz bilgi ve yorum ihtiyacı ile açıklandı ve bu açıklamalar, bu yaklaşım da bir ölçüde doğru idi. Yan sütunda muhabirin getirdiği ham, işlenmemiş haber, bilgi vardı, bu haber üzerine düşünüp bir kanaat oluşturmak yerine okur, meşrebine uygun köşe yazarının aktardığı kanaati benimsemeyi senelerce tercih etti. Bu açıdan bakıldığında köşe yazarlığı hem sorunlu, hem de ilginç b