[Harun Tokak] Nurefşan

Soğuk bir sonbahar günü…

Komşu ülkedeki kızım arıyor.

“Baba ‘Damarlarımda Türk Kanı Var’ diye bir hikâye hatırlıyor musun?” 

“Hatırlıyorum.” 

Hikâyenin kahramanı olan İbrahim Öğretmeni tanıyor musun?

“Tanıyorum.”

“Biraz önce o öğretmenin kızı aradı. Sizin olduğunuz şehirdeymiş. Sizi görmek istiyor.

Birkaç saat sonra kapının zili çalıyor.

Karşımda uzuna yakın orta boylu, gözlerinde güneş taşıyan bir kız duruyor.

Asil bir aile kızı olduğu her hâlinden belli.

Anadolu kızlarına has utangaçlık ve öz güveni tamamlayan soylu bir gülümseme ile, “Ben Nurefşan.” diyor, ‘‘İbrahim Öğretmenin kızı.”

Nurefşan o gece bizde kalıyor. Eşim onu çok seviyor. Zarif bir bahar kelebeği gibi hemen her işe koşuyor.

Gece boyunca uzun uzun konuşuyoruz. “Ailem Hollanda’ da oturuyor.” diyor, “Ben Danimarka’da bir üniversitede okuyorum. Babamla ilgili yazdığınız o hikâye bizim evde hep konuşulur. Güzel bir hikâye.”

“Yaşayanlar ve yaşananlar güzel olunca.” diyorum. 

Babasının ilk önden giden atlılardan olması belli ki ona ayrı bir gurur veriyor.

“Yılbaşına doğru beni almaya gelecekler. Bundan sonraki eğitimimi ailemin yanında tamamlayacağım.”

Gece boyunca uzun uzun konuşuyoruz.

Edebiyattan, yazıdan, kitaplardan...

“Bu kadar kelimeyi, bu kadar cümleyi bir araya getirmek zor olmuyor mu?’’ diyor.

“Zor oluyor.” diyorum. ‘‘Hem de çok zor oluyor. Bazan bir hikâye için günlerce uğraşıyorum. Bu olmadı deyip bıraktıklarım, yırtıp attıklarım oluyor. Bizim yazmaktan yorulduklarımızı, baban ve arkada