Hizmetlerde yazılı kurallar esas olmalı !

Türk toplumu okumayı değil, dinlemeyi sever; yazmayı değil, konuşmayı tercih eder. O nedenle çok şey sözlü kültüre dayanır ve anlatılarla aktarılır nesilden nesile. Bizde kültür topluma önemli oranda türkülerle, ağıtlarla, manilerle aktarılmıştır. Yazmaya üşeniriz. Çünkü yazmak için düşünmek, tasavvur etmek ve cümlelere, kelimelere dökmek gerekir. Bu da çaba ve zaman isteyen bir şeydir. Boş işlere pek çok zaman ayıran bizler çok önemli şeyleri yazmaya vakit bulamayız.

 

Allah ayette açıkça “Aranızda bir anlaşma yaptığınızda onu yazıya dökün” (2-282) dediği halde Müslümanlar yazmayı, akitleri kağıda dökmeyi sevmezler. Konuşarak anlaşmayı tarcih ederler. Dini faaliyetler için biraraya gelen, hayır işleri yapan pek çok dini cemaat, tarikat tamamen sözlü işleyişe dayalı çalışır. Kurdukları vakıfların, derneklerin bir tüzüğü, kuruluş metni vs var ise de onları denetim zamanlarında sıkıntı yaşamamak için kerhen yapmak zorunda oldukları resmi evraktan ibaret görürler. Resmi evrak genelde ihtiyaçlara uydurulur. Katı laikliğin, otoriter uygulamaların olduğu dönemlerde gelişen bu anlayış maalesef demokratik dünyada (EU, USA) dahi değişmeden devam etmektedir.

Cemaat, tarikat yapılarının pek çoğunun günümüz toplumunun ihtiyaçlarını esas alan yazılı kaynakları, temel metinleri yoktur. Asırlar önce yazılmış eserler üzerinden günümüz Müslümanlarının problemlerini çözmeye çalışırlar. Amaçlar, ilkeler, yöntemler, hedefler sözlü talimatlar doğrultusunda belirlenir ve lidere, şeyhe göre değişiklik gösterir. Sözlü talimatlar tabana ulaşana kadar çoğu zaman tanınmayacak bir şekle bürünür. Güven esasına göre çalışan ve dindarların maddi manevi desteğiyle yürüyen bu yapılar yazıya dökülmüş esaslara, ilke