Muhacir, Habâil-i şeytana takılma, oyuncak olma...

Bir buçuk yıl olmuş vatandan ayrılalı. Bir buçuk arpa boyu yol almamışım.

Beni durduran neydi? Hangi habâile (şeytanın kementleri) takılıp kaldım da bu kadar verimsiz, bu kadar sevimsiz, bu kadar atıl, bu kadar batıl geçti vaktim?

Maksadım, emaneten bana verilmiş bu köşeyi günah çıkarma kabinine döndürmek değil. Madem ‘arkamdan gelin’ diyecek bir iz bırakamadım, öyleyse ‘aman arkamdan gelmeyin, bu cadde çıkmaz sokak’ diyerek hizmet edebilirim davama. Bu yazıyı onun için yazdım. Uzundur, çünkü sarmal sarmal bulandığım habâil-i şeytan öyleydi: çözersin çözersin bitmez, kesersin kesersin gitmez… Ye’s batak değilmiş Akif’im! Batak çırpınanı durandan daha çabuk yutar; bu bir karabasandı ki çırpınmaya bile müsaade etmedi…

Belki herkesin dünyası benim gibi değil. Belki durulmamış duru yürekler, yorulmamış yüce kametler vardır okurlarımın arasında. Onlar ‘Yâ, iman zaafı böyle zamanda belli oluyormuş işte. Biz de adam sandıktı!’ diyerek okusunlar bu yazıyı.

İlk yakalandığım kement, ‘Abiler bir çıkış yolu düşünüyordur,’ kemendi oldu. Bu kementten Bediüzzaman’dan öğrendiğim ‘Terkib-i mukaddematta tefviz tembelliktir,’ hükmüyle kurtuldum. Bir yıl sürdü. İzah edeyim. Biz bütün neticeyi Allah’tan bilen muvahhitleriz. Akıl yürütmelerde kurulan basit kıyasın sonucunu bile, yani büyük önermeyle küçük önermenin bir araya getirilmesi sonrasında ortaya çıkan neticenin beyinlerimizde hasıl olmasını bile Allah’tan biliriz biz. Üstadımız bu ifadesiyle diyor ki bir kıyasın öncüllerinin bir araya getirilmesini dahi Allah’tan bekleyen tembellik etmiştir ve neticeyi beklemeye de hakkı yoktur.

Gündelik yaşamda bunun karşılığı bir sonucun hasıl olmasının şartlarını bir araya getirmek bizden, o şartlara o neticeyi terettüp ettirmek Allah’tan… Şimdi soruyorum, her şeyi Kendisinden beklediğimiz All