Türkçe Olimpiyatları ve Hüzün yılları

Türkçe olimpiyatları veya yeni adıyla Dil ve Kültür festivali “Hizmet”in en evrensel barış etkinliğidir. Bir barış çağrısıdır. Birbirine düşmanlık besleyenlerin arasına kurulmuş bir dostluk köprüsüdür.

O, ne bir Eurovision şarkı yarışmasıdır ne de Oscar töreni.

Diller ve gönüller arasına dokunmuş bir gök kuşağıdır. Irk, dil ve kültür farklılıklarının bir kenara bırakılıp “insanlık” ortak paydasında bir araya gelebilmenin adıdır.

Kin, nefret ve intikamla örgülenmiş bir dünyada düşmanlığa, savaşlara ve çatışmalara karşı sunulmuş bir reçetedir. Bir mesajdır.

Bir hasret kucaklaşması, düşmanlıkların unutulduğu bir rüya tablosudur.

Ve Hizmet’in en evrensel “doğrusu” ve en özgün “markası”dır.

Bu barış çağrısı ve dostluk sancağı on yıllardır gönderde dalgalandı.

Kin ve nefret tüccarlarının kabusu oldu.

Hasetten çatladılar, seyredince çıldırdılar. Katıldıklarında kahroldular.

Ve engellemek için ellerinden geleni yaptılar. Türkiye’nin salonlarını ve stadyumlarını kapattılar.

Tek dertleri bu sesi kesmek, bu mesajı yok etmek.

Bir kısım müspet ama naif düşüncelerle bundan vazgeçmek bu çevrelerin ekmeğine yağ sürmekten başka bir şey olmaz.

Türkçe Olimpiyatları “Hizmet”in en evrensel barış çağrısıdır. Sembolüdür, bayrak ve sancağıdır.

Hizmet’in iki seçeneği vardı: Ya