[ Harun Tokak ] Yaktın BİZİ Hocam!

HARUN TOKAK- SAMANYOLUHABER.COM Gurbette bir yaz akşamında elimdeki poşetlerle yürüyorum. Arabalar, hızla geçiyor yanımdan. Kuşlar, kızıl ufuklara doğru kanat çırpıyor. Telefonum çalıyor, ”Mehmet Ali Hocam sizlere ömür.”

Elimdeki poşetleri bir taşın üzerine bırakıyorum. Kızgın şişler girip çıkıyor yüreğime. Yeni dirilişin destanını yazan Kutup Yıldızının yol arkadaşlarını arıyorum. Herkes mendil tutmaca ağlıyor. Herkesin dudaklarından dökülen aynı söz;

“Yaktın bizi Hocam!”

Arabalar hızla geçiyor yanımdan.

Kuşlar kızıl ufuklara doğru uçuyor.

Yüreğini, bir meşale gibi eline alarak en karanlık gecelerde, kara buza aldırmadan yürüyen insan yok artık.

Ah Hocam yaktın bizi…

Sen ana kubbeyi taşıyan en görkemli sütunlardan biri idin.

Yiğittin, yürekliydin, yürektendin, vefalı idin, hüzün insanı idin, sinen güzeldi, siman güzeldi. Yüzün bir gül bahçesi, gözlerin uçsuz bucaksız bir okyanustu. 

“Benim kardeşlerim ahir zamanda gelecekler.” sözüne mazhar bir kardeştin. Günümüzde yaşayan bir sahabe idin. Dünyada ayak basmadığın ülke kalmadı.

Titizdin, temizdin, kokusu gönüllere inşirah salan bir çiçektin. Nizamı, intizamı çok severdin, güzel giyinirdin. Severdin, sevilirdin, sen bir hoca, bir âlimdin ama hepsinden öte bir ağabey, bir kardeştin. Bir ömür boyu her konuşman marifet ve muhabbet temalı idi. 

“Aman kardeşlerim! Uhuvvet çok önemli!” derdin. Ateşi gittikçe artan bir fırına dönen meclisler, gönlünden ve gözünden dökülenlerle gül bahçesine dönerdi.

Asildin… 

Soylu bir ağacın en görkemli dalıydın.

Ahmet Deden, “Bu benim oğlum memlekete, millete çok faydalı işler yapacak ama ben göremeyeceğim.” derdi.

Deden, dört kardeşini cephelerde bı