Asimilasyon, Gettolaşma, Entegrasyon

Bütün dünyada, kıvamı koruyarak başarılı bir entegrasyon hedefleyelim. İnşaallah bu sayede, kin ve nefret körüklenmeden güzellikler, huzur ve güven  zuhur eder. 

Dünyada olanlara bakıyoruz ki, bazı eritici, değiştirici toplumlar içinde  zamanla mülteciler eriyip yok oluyor.

Takriben on sene önce New York’ta ziyaret sırasında 1909’da gelip Mescit açan ve yerleşen  bir Tatar grubun, duvara asılı fotoğraflarından yavaş yavaş nasıl asimile olduklarını gördük. Artık bayram namazları bile o mescidde kılınmıyor. Sadece cenazeleri için oraya gelenler olduğunu öğrendik. 

1895 Amerika’da Ditroit’te Sultan Abdülhamid’in isteği ile  Mühtedi  Aleksandır  Russel Webb’in çalışmasıyla açılan camiden şimdilerde hiçbir eser kalmadığı gibi, daha sonra ferdi olarak Amerika’ya gidenlerin nesillerinin de asimile olarak, kaybolup gittiklerini biliyoruz.

Bu hususta daha önce yazdığım gibi Hindistanlı ve Pakistanlı Müslümanları daha iyi görüyoruz. Çocuklarını kendi inançlarına ve kültürlerine bağlı olarak yetiştirmeye çalışıyorlar. Amerika’daki Müslüman  doktorların çokları onlardandır. Hem de bir kısmı hâfızdır. Çünkü Müslüman ailelerin bazıları çocuklarını önce hâfız olarak yetiştiriyor sonra tıbba gönderiyorlar. Onun için onlardan Müslüman zenginler orta seviye Amerikalı halktan daha üst seviyede bulunuyorlar. Ama onlar bilgi ve ihlaslı hocalarını takip ediyorlar. Evlerini o hocaların bulundukları yerlere taşıyorlar. Hatta hocalar iki-üç seneliğine Pakistan’a gitmiş ise, onlar da peşinden gidip, onlar Amerika’ya dönünce tekrar aileleriyle Amerika’ya dönüş yapıyorlar.

Hollanda’da siyasette belli bir seviyeye gelmiş bir Marakon diyor ki: “Bizimkiler, bir eğlence yerine giderler, Hollandalılar tarafından istenmedikleri için kovulurlar. Öbür gün yine giderler, yine dayak yerler ama tekrar giderler. Böyle bö